Soms. Soms dan heb ik van die weken. Van die weken dat alles zo ontzettend bij me binnenkomt. Alsof iemand me maar met een vinger hoeft aan te raken en ik barst in tranen uit. Misschien is het hormoon gestuurd, misschien is het te wijten aan slaaptekort of misschien ligt het aan de stand van de maan. Maar wat het ook is, deze week is zo’n week. Ik kan maar weinig hebben, want dan houd het vocht wat aan de oppervlakte van mijn ooglenzen ligt het niet meer. Op het nieuws zie ik de dagelijkse portie oorlogsgeweld voorbij komen. Na 34 jaar zou ik er toch wel aan gewend moeten zijn, maar als ik de huilende mensen midden in de puinhopen van een ziekenhuis in Aleppo zie dwalen, loopt er ineens een traan over mijn wangen. Dat is dan nog tot daaraan toe, maar als zelfs de wanhoop in de ogen van de ouders met ontspoorde pubers in het programma ‘Familiy Island’ van Johnny de Mol me weet te raken, dan weet ik het zeker; het is zo’n week.

Op woensdag kondigen vrienden de geboorte van hun dochter aan. Een foto van het ieniemienie mensje volgt op mijn telefoonschermpje. Nu heb ik toch al heel wat keren foto’s van baby’s gezien in mijn leven en dagelijks loop ik er sinds kort zelf met één op mijn arm, maar in zo’n week komt die foto van dat tere leventje zo ontzettend binnen. Zo kwetsbaar, zo klein, zo afhankelijk. Wat er toen gebeurde laat zich raden…mijn wangen hielden het niet droog. Een paar dagen later laat het leven zien dat de dood ook elk moment op je pad kan komen. Eén van mijn lieve tantes overlijdt. Ze heeft gevochten, gestreden. Alles om langer van het leven te mogen genieten, maar het heeft niet zo mogen zijn. Een gebeurtenis waar verdriet en dus wellicht tranen bij horen, maar het is zo’n week, dus een dubbel portie verdriet voor mij. En ook al wil ik op sommige momenten geen tranen. Op dit moment is me eraan overgeven het beste wat ik kan doen.

Twee dagen verder pak ik de post van de deurmat. Een vrolijk geboortekaartje en een sombere overlijdenskaart houd ik in mijn hand. Twee gebeurtenissen, zo nauw verbonden aan het leven, maar in zo’n week wordt het me even teveel. Ik ga naar buiten, de najaarszonnestralen tegemoet. Ik voel de wind langs mijn natte wangen gaan. Ik kijk uit over het golvende water. Een zwaan strekt zijn vleugels uit. Even voel ik me heel klein en alleen met mijn tranen. Totdat er plotseling iemand met een aardig vaartje tegen me op loopt. Ik kijk op en na een timide ‘sorry’ loop ik door. Een lichte steek in mijn schouder, maar geen nieuwe tranen. En dat in zo’n week. Ik ben klaar voor een nieuwe.