Het is nog vroeg en de temperatuur in de woonkamer ligt nog ver onder behaaglijk. Ik zit aan de eettafel en kijk vanachter mijn kop thee richting de tuin. Voor het glas van de schuifpui staat een klein meisje. Haar handjes hangen roerloos langs haar lichaam. Stil. Het is hier muisstil.
In een huis met een kind van ruim anderhalf jaar oud is dat al best een wonderlijke situatie, maar nog wonderlijker is waarschijnlijk de gedachte die in haar hoofd rondgaat.
Want waar ze naar kijkt, is de tuin die zich onder een witte deken heeft verstopt en de lucht waarin de sneeuwvlokken zich in een sierlijk patroon naar beneden bewegen. Het ziet eruit alsof we voor even middenin een sprookjesachtige wereld zijn neergezet.
Heel plaatselijk dan, want buiten deze sprookjesachtige omgeving, gaat het er heel anders aan toe.

Snelwegen zijn volgelopen met automobilisten. Automobilisten die het witte landschap proberen te bedwingen met hun stalen rijtuigen. Ze verlichten de witte wereld met hun ontelbare felrode remlichten. Een enkeling houdt zijn auto niet in bedwang en glibbert met auto en al de berm in. Met een beetje mazzel blijft het bij blikschade. Voor een enkeling zal het echter ook persoonlijk leed betekenen.

Ook al is het vakantietijd. Weersomstandigheden als deze zorgen in Nederland voor chaos. Chaos in het hoofd. Chaos in het verkeer.
Best een wonderlijk fenomeen, want wat is er nu eigenlijk aan sneeuw gevallen? Hooguit een paar centimeter? Maar voor Nederland is dat al voldoende om in totale paniek te doen belanden.

Klagen
Ik denk aan de westerstormen die ons land afgelopen januari nog aandeden. Totale ontwrichting op de weg, op het spoor, op straat. Alsof we niet meer na kunnen denken en gewoon doen wat we altijd doen. Om negen uur op het werk willen zijn, maar geen concessies doen aan de geplande reistijd of het vervoermiddel.

Tuurlijk; er is soms overmacht. Niet iedereen kan zich gemakkelijk aanpassen. Zo kan de verpleegkundige het zich niet veroorloven een uur later de medicijnen naar haar patiënten te brengen. En ook omwille van de treinvertraging van een stuurhuismedewerker wordt een hele fabriek liever niet stilgelegd.

Dit soort situaties zijn er ook, maar een groot deel van ons klaagt….Klaagt over de weerman die de sneeuw van vanochtend niet voorspelt heeft, klaagt over wegen die gesloten worden, klaagt over uitgevallen trams. Klaagt over zaken die buiten onszelf liggen. En deels klopt dat natuurlijk ook. Want hoewel we als mensen overal grip op proberen te hebben, ligt de uiteindelijke oorzaak bij een wonderlijk fenomeen waar we geen controle over hebben; het weer.

Moeder Natuur
Moeder Natuur doet wat zij wilt.
Net als dat kleine meisje daar voor het raam dat doet met haar wonderlijke blik. Zij staat nog steeds ademloos te kijken naar de dwarrelende vlokken ‘neeuw’ die de tuintegels, de takken van de dakplataan en het vogelhuis bedekken met een witte waas. Niks onnatuurlijks aan.
In die paar minuten stilte stap ik voor even met haar mee die sprookjeswereld in. Geen felrode remlichten. Geen haast. Geen geklaag.

Voor heel even dan. Want niet veel later wordt de stilte onderbroken door de natuurlijke reactie van een dreumes die met haar armen wijd op mama afloopt voor een knuffel. Dat heeft de natuur zo bepaald….En ik houd ervan.