Het is half februari en we worden getrakteerd op een ware lentedag. Temperaturen oplopend tot een graad of zeventien in het zuiden van het land en een zonnetje die zich aftekent tegen een blauwe hemel. En ook al is het hier in het westen misschien ietsje koeler; het is perfect weer om naar buiten te gaan. Het terras op. Zo ook de man en de vrouw aan het tafeltje voor me. Of ze een stel zijn, kan ik niet met zekerheid zeggen. Zij is duidelijk een stuk jonger, maar dat zegt natuurlijk niets. Als de serveerster aan hun tafeltje komt, kijkt de man met een grote lach naar zijn tafelgenote. “Zullen we lekker een wijntje nemen?” De vrouw geeft aan dat ze aan thee zat te denken, maar ze laat zich overhalen tot een glas droge witte wijn. De serveerster toetst de bestelling in en verdwijnt weer bij de tafel. Het gesprek tussen de twee gaat daarna over een foto die de vrouw graag wil maken.  “Een foto van onze twee glazen wijn en dat we dan proosten”. In mijn hoofd maak ik er een romantisch verhaal van, want misschien hebben ze wel iets leuks te vieren en willen ze dat symbolisch op de plaat vastleggen. Wat het ook is, de dame vist haar telefoon in ieder geval alvast uit haar tas. Even later worden de glazen wijn gebracht. De vrouw reikt de man haar telefoon aan en ze gaat er zelf mooi voor zitten. Dat wil zeggen; ze haalt haar hand door haar haar, plukt nog wat aan haar sjaaltje en doet haar schouders naar achteren. Ze legt de man precies uit wat ze wil: “Ik houd mijn glas omhoog en dan maak jij een foto”. De man doet wat hem gevraagd wordt en overhandigd haar haar telefoon weer terug. Maar dat blijkt niet voldoende. “Nee, jij moet je glas ervoor doen en dan met mij proosten. Tijdens die beweging maak je de foto”. De man moet lachen en neemt de telefoon weer van haar aan. Hij doet wederom wat hem gevraagd wordt en geeft de telefoon weer terug aan de vrouw. Ze kijkt ontevreden. “Nee, zo staan onze beide glazen er toch niet op?”. De man neemt voor de derde keer haar telefoon aan om nog een poging te wagen. De vrouw gaat er weer mooi voor zitten. Ze oefenen wat met de glazen en dan neemt hij dè foto. Tenminste; dat denk ik. Maar ook deze keer is het niet naar de zin van de vrouw. De handelingen beginnen weer opnieuw en opnieuw èn opnieuw. De man drinkt intussen zijn wijntje en blijft er wonderbaarlijk bij lachen. Hij lijkt het allemaal wel grappig te vinden (wellicht een teken dat het dus geen stel is). Bij mij stijgt de verbazing; hoe lang houden ze dit vol? Ik kan mijn ogen en oren in ieder geval niet meer van ze afhouden. Hoe kunnen ze die heerlijke zonnestralen en dit mooie moment samen nu laten overschaduwen door een foto die gemaakt moet worden? Zij heeft nog steeds geen slok genomen van haar wijn, want dat perfecte plaatje moet blijkbaar eerst gelukt zijn. En dat duurt even. Ik overdrijf niet als de pogingen oplopen tot zeker een keer of vijftien. Net zolang tot ik uit haar mond hoor:  “Ja, deze is leuk”. Ik kijk even of ze het wel meent, maar dat doet ze, want ze houdt haar telefoon bij zich. Daarna blijft ze verdiept in het schermpje. De goed gelukte foto van dit mooie moment moet waarschijnlijk nog even gedeeld worden met de rest van de wereld. De man zal het allemaal een zorg zijn; hij staat op en laat de vrouw zwijgzaam achter. Waarschijnlijk even bijkomen op het toilet. Wanneer hij terugkomt, gaat de zon inmiddels schuil achter een band met wolken. De vrouw heeft haar telefoon weg gelegd. Ze kijkt de man aan en zegt: “Ik vind het eigenlijk best koud. We hadden misschien beter binnen kunnen gaan zitten”. Ik zucht…mijn wijntje is allang op. En ik heb ervan genoten. Evenals van de zon, de kwetterende vogels en de lucht van het voorjaar in mijn neus. Had zij ook kunnen doen in plaats van de buitenwereld een perfect plaatje willen schetsen en er zelf geen moment bij stil te staan. De man zal het een worst zijn; hij glimlacht nog steeds.
Nee, dit kan geen stel zijn.