Wennen. Wennen doe je aan nieuwe situaties. In nieuwe omgevingen. Aan nieuwe mensen om je heen. En als iets eenmaal went, dan wordt het misschien wel normaal en ben je alweer vergeten hoe het was voor die tijd.

Wennen. Ik zeg het woord een paar keer hardop, maar nee, ik wil de betekenis ervan niet onder ogen zien. Ik moet nu namelijk wennen, maar ik wil het niet.

Ik kan prima wennen aan het huidige weer. Het seizoen. De zonuren. Het licht.
Zelfs aan die danspasjes in de supermarkt kan ik enigszins wennen. Aan het dragen van handschoenen, aan die droge huid van het handen wassen, aan het waarschuwen van mijn dochter om vooral niet te dichtbij andere mensen in de buurt te komen, aan het doorkomen van de dagen in en om het huis en zelfs aan het annuleren van onze vakantieplannen.
Ik vind het niet leuk, maar het went. Enigszins dan. Omdat het moet. Omdat het ernst is. En omdat het (hopelijk) tijdelijk is.

Echt contact
Maar ergens knaagt er iets. Zit er op dagen een stemmetje in mijn hoofd dat behoefte heeft aan contact. Echt contact. Een knuffel, een arm, een schouder.
Dingen die ik bij mijn quarantaine volk (zo heb ik mijn man en dochter omgedoopt) gelukkig wel kan vinden. Dus ja, ik prijs mezelf daar gelukkig mee, maar vrienden, familie; ik bekijk ze vanaf minimaal anderhalve meter en dat is niet hetzelfde. Voor mij verre van normaal.
Wennen aan een samenleving met meer afstand in het OV, het vliegtuig of de supermarkt? Waar kan ik tekenen? Maar wennen aan minder écht contact? Aan het zwaaien achter glas? Aan het verwelkomen of afscheid nemen van vrienden zonder een knuffel? Aan het afremmen van de spontaniteit van mijn kind? Ik zeg; ‘doe normaal’, want ik kan het niet.

Muur
Het is donderdagmiddag. De zon schijnt. Ik zit met mijn dochter bij mijn ouders in de tuin. Op afstand, maar er is een tuin, dus dat maakt dat we elkaar toch kunnen zien en spreken. Dochterlief speelt en kan zich uitleven op het gras. We kletsen. We lachen. Genieten. We hebben oprecht een fijne middag. Maar toch ga ik weg met een leeg gevoel. Zonder een knuffel, een zoen, maar met een zwaai.
Die afstand voelt letterlijk als een onverwoestbare muur. Als een sluier die de glans van de middag bedekt.
  
Ze zeggen dat alles went. Zolang je het maar probeert, er in mee gaat, het accepteert. En daar zit nu precies de crux. Ik kan het maar moeilijk accepteren. Dat je mensen waarvan je zielsveel houdt op afstand moet houden. Ik kan, maar wil niet wennen.