Vanmiddag gebeurde het…een gevoel dat me zomaar overviel. Iets wat ik totaal niet van mezelf had verwacht. Ik werd spontaan verliefd…

De weg ligt vol herfstblaadjes. De wind blaast stevig en laat de bomen steeds kaler worden. De thermometer van mijn auto geeft 18 graden weer. Ik heb mijn winterjas aan, maar tegelijkertijd zie ik mensen ijsjes eten op het terras. Ergens klopt hier iets niet. Het is begin november, de dagen worden weer korter, maar tegen het middaguur brandt de zon alsof het hoogzomer is. Ik ben geen liefhebber van storm, wind, regen en kou, dus wat dat betreft zou ik me top moeten voelen. Maar ergens knaagt er iets. Het lijkt wel of niet alleen de natuur, maar ook ik in de war ben. Waarom heb ik in de lente mijn zomerjas aan als het tegen de 20 graden is en pak ik nu met dezelfde temperaturen automatisch mijn winterjas? Het is rond de 19 graden in huis, maar toch zet ik de verwarming aan. Vorige maand konden de restaurants maar niet van hun voorraad mosselen afkomen (het mosselseizoen kwam laat op gang dit jaar), omdat we niet gewend zijn om mosselen te eten in het najaar. Toch zouden ze onder deze strakblauwe hemel met een wit wijntje erbij best moeten smaken. Hoe blij ik ook word van de zonnestralen die ’s ochtends mijn slaapkamer binnendringen, ik heb niet direct de neiging om alle deuren en ramen open te gooien. Ook blijft onze hangmat in de kast en zit ik ’s avonds met een dekentje op de bank. Blijkbaar zet ons brein ons met één been in het najaar. Met één been dan, want vanmiddag laat ik me overhalen door de zon. Ik rijd naar het strand voor een ontspannende voorjaars-….eh…herfstwandeling. Langs de kustlijn lopen mensen dik ingepakt met muts op en handschoenen aan. Even verderop zitten mensen op hun handdoekje en spelen kinderen in hun t-shirt. Op het uithangbord van een strandtent is erwtensoep de soep van de dag, maar zit een vriendengroep aan de rosé. Ik loop nog even door en geniet van het uitzicht. Dat ik hier in november aan de Noordzeekust loop zonder kippenvel en koude voeten maakt me blij.

In de auto op de terugweg vallen de zonnestralen op de felgekleurde blaadjes, die hierdoor nog meer kleur lijken te krijgen. En dan ineens overvalt me dat gevoel; ik lijk spontaan verliefd te worden op de herfst. ‘Wat?!’ hoor ik mezelf hardop denken….ik?! Ik, Yvonne verliefd op de herfst? Ik ben in de war! Of nee; de natuur is in de war…Of zijn we beiden van slag? Eenmaal thuis plof ik neer op de bank. En hoe warm de natuur me vandaag ook maakte; ik doe de kachel nog maar een graadje hoger. Het is tenslotte herfst. Toch…?