Woensdagochtend. Ik open mijn ogen en zie het eerste zonlicht van de dag door de gordijnen heen schijnen. De zon doet de laatste dagen erg zijn best om te stralen en ook het tijdstip dat ze opkomt, is steeds een beetje eerder. Buiten, maar ook in mijn hoofd hoor ik de vogels. Ik kan het voorjaar ruiken, voelen, zien en horen; zo tastbaar is het ineens.

Ik moet denken aan het blog dat ik nu ruim een jaar geleden schreef. Ik typte dat het vanzelf weer voorjaar wordt, hoe donker de dagen ook lijken te zijn. Dat gevoel overvalt me nu. Of eigenlijk ‘omarmt’ me nu.

Moe gestreden
Ik vond het afgelopen jaar niet altijd makkelijk. In mijn hoofd en lijf heb ik gevochten, ik heb heel wat tranen gelaten, gevoelens gehad van onmacht en steeds weer als ik dacht dat het weer wat beter ging, overviel de externe wereld me weer. Met maatregelen, met meningen, met regels, met teleurstellingen.
Ik had regelmatig het gevoel dat ik de macht over mijn eigen leven kwijt was. Dat het volledig in handen lag van de buitenwereld, want dat deed het me geloven.
Zij bepaalde wat ik wel of niet mocht en moest en elke keer trapte ik weer in die valkuil het me te laten raken. Ook al had ik me voorgenomen dat niet te doen.
Het zorgde er ook voor dat ik weinig toe kwam aan schrijven van blogs. Ik had er de tijd, maar de woorden niet voor. Wat valt er nog te zeggen als de hele wereld zo verdeeld wordt dóór diezelfde woorden? Ik vond het moeilijk. En nog steeds.

Toch voel ik me na de afgelopen twee maanden geroepen om weer eens wat te schrijven. Omdat ik het voel. Voel van binnenuit.
Nadat we in december voor de zoveelste keer in ons gezicht geslagen werden met een lockdown, besloten we als gezin onze koffers te pakken en weg te gaan. Weg naar een plek waar we hoopten weer te kunnen ‘zijn’. Gewoon zijn wie je wilt zijn. Zijn door wat er van binnenuit komt en niet door wat er van buitenaf wordt opgelegd.

Die plek vonden we in Zweden. Vanaf dag één verdwenen de stress, de angst, de onzekerheid en kon ons leven er weer zijn. Genoeg gevochten en gestreden. Genoeg woorden gezegd. Genoeg gehuild. We hoorden langzaamaan weer wat we wilden horen; onszelf. En konden daarnaar luisteren én handelen.
Zweden heeft ons omarmt en ons de vrijheid gegeven die we zochten. Naast de prachtige natuur, zijn de mensen hier ontzettend vriendelijk en relaxed.
Het waren de elementen waar we naar zochten en ze maakten dat we weer konden zijn.

Dankbaar
Niet iedereen maakt dezelfde keuzes en dat is helemaal goed. Je bent alleen wel zelf verantwoordelijk voor de keuzes die je maakt en niemand anders. Ook dat zie ik nu meer in dan ooit.
Tuurlijk vond ik het best spannend om de sprong te wagen en af te wachten wat de tijd me hier in Zweden zou brengen. Maar wat ben ik ontzettend dankbaar voor alles wat het mij en ons als gezin heeft gebracht. Dat ik hier mag zijn met mijn twee grote liefdes zie ik als het allermooiste cadeau.
Het heeft me nog meer gesterkt in de wetenschap dat mijn hart de antwoorden heeft en dat er altijd een weg voor me is. Ongeacht wat de rest van de wereld daarvan denkt.

Vanuit het raam zie ik de eerste knoppen weer aan de bomen, de narcissen, sneeuwklokjes en andere voorjaarsbloemen steken hun kopjes weer boven de grond uit, de warmte van de zon omhelst me.
Ook nu wordt het vanzelf weer voorjaar. De tijd is (bijna) aangebroken om terug te gaan naar ons huis in Nederland. Alhoewel het hier in Zweden al die tijd aanvoelde als thuis.
Mentaal vind ik het lastig om dit thuis los te gaan laten, omdat het ons zoveel heeft gegeven. Maar het wordt tijd om de andere liefdes in ons leven weer in het echt te gaan omhelzen.
En gelukkig weet ik dat ik altijd weer terug kan… Ik hoef alleen maar naar mijn hart te luisteren.