Ik pak mijn jas, trek mijn schoenen aan en laat de voordeur achter me in het slot vallen. Ik begin te lopen en versnel mijn pas. De straat is nat. Hier en daar een plas. Het lijkt een symbool voor de tranen die er al gelaten zijn. Tranen van woede, van angst, van verdriet. Uit onmacht, frustratie of zorgen.

Ik snuif de avondlucht op en ik denk na. Het is niet echt koud voor deze tijd van het jaar, maar ook niet warm. Er hangen wolken boven me, maar er valt geen regen. Alsof de natuur twijfelt wat te doen. Net als het nieuws over een lockdown mensen uit hun evenwicht brengt.
Ik kijk bij de huizen naar binnen en ik kan de vragen van de mensen achter de ramen bijna horen. Wat nu? Waarom? Een lucht vol met vragen. Op de televisies zie ik gezichten van mensen in talkshows. Mensen die praten, mensen die denken te weten hoe het zit. En de mensen in de huizen hopen er hun antwoorden in te vinden.

Zorgen
In mijn hoofd flitsen gedachten voorbij. Ik voel frustratie en achter mijn ogen prikken tranen. Hoe moet dat nu met de economie? Hoe moet dat met die duizenden banen? Hoe moet dat met al die kinderen die (weer) in onveilige situaties thuis komen te zitten?
Ik hoor in mijn hoofd de stem van mijn dochter die eerder vandaag snikkend aan me vroeg of ik kon regelen dat ze toch nog op school kon eten deze week voor Kerst. Zo’n klein ding dat zoveel indruk maakt.
Ik denk aan alle mensen die nu misschien nog eenzamer worden. Ik denk aan nog meer mensen die een beroep moeten doen op extra financiële hulp.
Zoveel zorgen die zich opnieuw opstapelen. En dat in zo’n donkere tijd van het jaar.

Licht
Een contrast met de zee van licht die schijnt over de stoepen en het asfalt. Tuinen doen idyllisch aan. Het lijkt of er nog nooit zoveel licht heeft geschenen. Alsof iedereen uit wil dragen dat er hoop is. Dat er altijd hoop blijft. Dat er altijd licht is aan het einde van de tunnel.

Ik loop en loop, terwijl de lichtjes aan mijn zicht voorbij trekken. Het is stil op straat. Totdat ik ineens een vogel hoor zingen. Alsof het voorjaar is. Alsof hij me een geruststellend schouderklopje probeert te geven en wil zeggen dat het voorjaar ook gewoon weer komt. En dat is een ding dat zeker is.


Let op elkaar en verras iemand met een klein gebaar.
Geef het beste van jezelf en deel, dan lijkt een klein beetje ineens heel veel.
Yvonne