De dagen zijn kort, het regent, er heerst een griepgolf en de bomen zwaaien als gekken heen en weer door de razende wind. Het seizoen herfst gaat over in de winter, witte gezichtjes van mensen op straat en alle ramen en deuren zitten potdicht. Genoeg redenen om van in een winterdepressie te schieten, maar dat gebeurt me niet. Kerst komt er namelijk aan en donker of niet, ik vind het een heerlijke tijd. Tijd voor elkaar, tijd voor gezelligheid rond de Kerstboom en tijd voor lichtjes overal. Alleen over straat lopen voelt in deze tijd een stuk minder erg. Het lijkt wel of de lucht één en al sfeer ademt.

Dit is ook de tijd van Serious Request. Radio DJ’s die in het glazen huis aandacht vragen voor een stille ramp. En ook al maken ze radio, ik denk dat er weinig programma’s zijn die zo intensief op de tv worden gevolgd. Ik sta ermee op en ik ga ermee naar bed. De grappige veilingen, de prachtige live optredens van artiesten, de oneindige stroom van munten en briefgeld  dat in de brievenbus wordt gestopt. Ik blijf ernaar kijken. Of het nu 8 uur ’s ochtends is of drie uur in de nacht; of het nu regent of de zon schijnt; er staat altijd een mensenmassa rondom het huis. Kinderen, pubers, ouderen; alle leeftijdsklassen vermaken zich samen. Een hartverwarmend gezicht. Een prachtig symbool van de saamhorigheid die de Kersttijd oproept. Natuurlijk wordt er aandacht gevraagd voor een goed doel, maar behalve de donaties die binnen stromen heeft deze actie ook een ander doel. Laten zien dat we samen kunnen zijn, samen kunnen dansen, samen kunnen zingen. Er zijn geen verschillen, er is geen ruzie en als er pijn is, dan verzachten we die samen.

Dit jaar vraagt het glazen huis aandacht voor vrouwen in conflictgebieden die slachtoffer zijn van seksueel geweld. De actie richt zich specifiek op conflictgebieden, maar ook diverse vrouwen uit Nederland laten via de radio weten wat hen op dat gebied is overkomen . De emoties uit de verhalen raken me enorm. Wat moet het verschrikkelijk zijn om slachtoffer te zijn van seksueel geweld en wat moedig dat deze vrouwen hun verhaal in de openbaarheid durven brengen. Toen ik gisteren alleen in het donker over straat liep, moest ik er nog een keer extra aan denken. Ondanks alle gezellige lichtjes voelde ik me kwetsbaar.

Straks is het Kerst en staat de wereld even stil. Geen oorlog, geen wapens, geen strijd. Een moment van bezinning. Ook al is het maar één dag per jaar, ik hoop uit het diepste van mijn – ietwat idealistische – hart dat deze ene dag ook maar een paar mensen aanzet tot het stoppen van geweld.