Eind juli, vakantietijd. Wegen, fileberichten, huizen in de straat; er heerst leegte. Honderdduizenden Nederlanders hebben hun thuisplek verlaten voor een vakantiebestemming dichtbij of ver weg. De ene na de andere zonnige vakantiefoto vult mijn Facebook-tijdlijn. En hoe erg ik ook kan genieten van een tropische plek aan de andere kant van de oceaan of een mooi zandstrand aan de Middellandse zee, ik zit thuis. Vakantie vieren in mijn eigen achtertuin. Gewoon omdat onze in Ecuador aangeschafte hangmat dan ook eens de schuur uit kan. Omdat we niet voor niks een ruime tuin met zonnige ligging hebben en omdat we nu eindeloos gebruik kunnen maken van onze BBQ. Bovendien is een glas koele witte wijn uit mijn eigen koelkast een stuk goedkoper dan op een Spaans terras en fluiten de Hollandse vogels net zo mooi (en misschien nog wel mooier) dan in een bebost gebied in de Ardennen. En van pre-vakantiestress heb ik nu geen last! Ik hoef geen koffer in te pakken (wel of geen lange broek of trui extra mee? Zal het hotel een föhn op de kamer hebben? Waar lag die oplader ook alweer? Mijn huis heeft het allemaal). De wasmachine hoeft geen overuren te draaien, want ook die is de hele vakantie binnen handbereik. Het checken van papieren, betalingen of de juiste bestemmingsadressen; niet nodig. Het enige dat ik nog hoef te doen als ik thuiskom van mijn laatste werkdag is neerploffen in mijn tuinstoel en de warme zonnestralen op me neer te laten dalen. Ik adem de frisse Hollandse lucht in en bedenk dat ik in deze accommodatie niet bang hoef te zijn voor krioelende hagedissen of ander vreemd gespuis. Ik pak een fles wijn uit de koelkast; een Zuid-Franse rosé. Met een glas koele wijn in mijn hand dwalen mijn gedachten af naar de flessen rosé die mijn man en ik vorig jaar om deze tijd op en aan het strand aan de Cote d’Azur wegdronken. Veel te dure strandbedjes, maar wel uitzicht op dure privé-jachten. Berg op, berg af fietsten we langs de rotsachtige kustlijn. Dwalend liepen we door de artistieke straatjes van Saint-Tropez. We aten gamba’s zwemmend in bergen olijfolie en zaten in stilte te genieten van het uitzicht op afgelegen strandjes. Als ik mijn ogen open, is het uitzicht toch iets minder romantisch. Houten planken van onze schutting vullen mijn zicht. Daarnaast een stenen muurtje en aan de andere kant weer diezelfde planken. Op vakantie in het buitenland denk ik bij het zien van gekleurde huizen op ruime stukken land altijd aan het heerlijke leven wat zich daar vast af moet spelen. Wat moet het heerlijk zijn om elke dag de zee te horen, zien en ruiken en je niet druk te hoeven maken om de vraag of het nog gaat regenen vandaag. Ook al is het leven er in werkelijkheid misschien iets minder romantisch dan in mijn hoofd. Het is voor mij onmogelijk om diezelfde romantische gedachten op te roepen bij het zien van deze strak omheinde tuin. Het gevoel is gewoon niet hetzelfde. Ik weet het zeker; ondanks al je voordelen, ga ik je de volgende vakantie gewoon weer verlaten huis. Je hebt alles binnen handbereik, maar het zoeken naar het juiste adres, eten op plastic stoeltjes bij een lokaal restaurantje, een lekkende airco, de reisstekker vergeten en er in een vreemde taal naar op zoek moeten; ik verlang ernaar!