Uitgeput, moe, maar ontzettend voldaan. Maanden van voorbereiding, stress, maar trots op het resultaat. Gehuild, gescholden, maar vooral genoten. Intense dagen beleefd, hobbels genomen en vrienden voor het leven gemaakt.
Ik heb het hier niet over het lopen van een marathon of een andere vorm van topsport. Alhoewel het qua inspanningen misschien wel in dat rijtje thuis hoort.

Ik heb het hier over het maken van een film. En dan niet een weken- of zelfs maandenlang project. Nee, een project dat binnen 48 uur afgerond moet worden. Het is de uitdaging die wordt neergezet binnen het ‘48 hour filmproject’. Tot augustus van dit jaar had ik er nog nooit van gehoord, maar inmiddels heeft het 48 hour-virus zich genesteld in mijn lichaam. Eind augustus schreef ik er deze blog nog over.

Team FYN!
Daarna ging het broeien. Want hoe gaaf zou het zijn om zelf een film te produceren? Samen met mijn mede-producers Niels en Freya maakten we er grappen over, maar al snel werd het een serieus plan. Team FYN! (Freya, Yvonne en Niels) was geboren.

Regisseren, produceren, schrijven, acteren, set-dressen…; we zouden het allemaal zelf wel ‘even’ doen. Want hoe kwamen we aan mensen die bij ons – als onervaren personen in de grote filmwereld – in het team wilden stappen?
Toch bleek ons netwerk gunstiger dan verwacht en sloten de eerste teamleden zich bij ons aan. Naast de acteurs en een opnameleider, vond Freya vervolgens een regisseur, een cameraman en een gemotiveerde make-up artist. We benaderden een geweldige Director of Photography die we van het 48 hour project Rotterdam kenden. Hij stapte direct in. En ook een sound composer bleek dichterbij voorhanden dan verwacht. Daarna volgden er via oproepjes een editor, een gaffer (licht), een boomer (geluid), twee sound designers, een sound composer, een set-dresser/runner en een color grader. Titels waarvan ik sinds kort pas weet waar ze voor staan.
Team FYN! bestond na geringe tijd uit een groep mensen die zich zonder enige referentie van ons uit toch aan ons wilden verbinden.

Ambitie
Ons team werd steeds completer. Het project steeds echter.
Er volgt een periode van locaties scouten, sponsoren regelen, lijstjes maken en vooral veel overleggen. Overleggen of we aan alles hadden gedacht, of we niet toch nog extra figuranten achter de hand moesten hebben, hoe we alles logistiek in elkaar moest gaan steken, wat we aan beschikbare voorwerpen hadden, welke formulieren er moesten worden ingevuld, wat het financiële plaatje zou worden. Werkelijk alles passeerde de revue. Onze groeps-App draaide overuren. Onze nachten verliepen niet zelden met veel wakkere momenten. Want wat wilden we graag iets moois neer gaan zetten.

Naarmate de tijd vorderde, groeide ook de verbondenheid en het vertrouwen binnen de drie-eenheid van Freya, Niels en ikzelf.
Zo bijzonder hoe drie totaal verschillende persoonlijkheden elkaar juist aanvulden waar nodig of juist op eigen houtje zaken voor elkaar kregen. Natuurlijk waren we het niet altijd met elkaar eens, maar we kwamen er altijd uit.
We vonden sponsoren in en rondom de Jachthaven van Naarden. Mensen en bedrijven die zich zonder gekke voorwaarden verbonden aan onze ambitie. Zo kregen we het voor elkaar om slaapplekken, lunch en diner voor het hele team te regelen. Korting op de boodschappen te verkrijgen en zelfs daarbuiten een flinke korting op de huur van lichtapparatuur. Ook sponsorde een bedrijf uit Amsterdam haast achteloos een nieuw lint voor in een eeuw oude typemachine.

Samen met de inspanningen en voorbereidingen van de andere teamleden hadden we een divers pakket aan voorwerpen en kleding tot onze beschikking. Dat moest ook wel, want een 48 hour project houdt in dat je op de vrijdagavond pas hoort in welke genre je een film gaat draaien. Eerder dan de vrijdagavond kun je dus nog niet aan de gang met het schrijven van een script.

Puntjes op de i
In de laatste weken voorafgaand aan het project nam de spanning toe. Hadden we echt aan alles gedacht? In de laatste week voelden we van wel. We waren nog steeds bijna 24 uur per dag met elkaar in contact, maar we begonnen puntjes op de i te zetten. Een goed teken.

Vorige week gaf de kalender ineens 23 november aan. Het weekend van de waarheid brak aan. Met een afgeladen auto en een bak adrenaline in ons lijf reisden we af naar Naarden. De plek waar we boodschappen deden, incheckten, onze gastheren en – vrouwen ons versteld deden staan met hun beschikbare ruimtes en slaapplekken en waar we ons vanaf minuut één thuis voelden.
Het was de plek waar de leden van team FYN! zich langzaam verzamelden, zich installeerden en van waaruit Freya, Niels en ik vertrokken naar Eindhoven voor de kick-off van het 48 hour project.

Comedy of disaster?
In Eindhoven trokken we de genres ‘Comedy en Disaster Movie’. Waar velen dachten dat het een Comedy zou gaan worden; werd in de auto op de terugweg naar Naarden al snel duidelijk dat dat ons niet trok. We wilden een verhaal met meer diepgang, meer emoties. Met drie tekstschrijvers in één auto bleken we het voor elkaar te krijgen om nog geen twee uur later het raamkozijn van ons verhaal al klaar te hebben en konden we eenmaal terug in Naarden meteen de details gaan uitwerken.

Wat waren we trots dat de we bij aankomst in Naarden zagen dat de eerste beelden van de volle maan al werden geschoten, dat de post-productie haar hele set al had opgebouwd en dat iedereen zijn weg al aardig had gevonden in onze thuisbasis voor dit weekend.
Een geoliede machine bestaande uit mensen die elkaar grotendeels nog niet eens kenden voor ze dit project in stapten, maar waarvan we nu al zagen dat het goed ging komen.

Freya, Niels en ik schreven het script verder uit. De regisseur was direct enthousiast. En diezelfde avond nog stond de filmploeg al een scène te draaien. En wat voor één! Het is denk ik de mooiste van de hele film geworden.

Want het is ons daadwerkelijk gelukt. We hebben een film gemaakt van A tot Z. Met een verhaal, een wending en de verplichte elementen (een personage, een zin en een voorwerp). 
In 48 uur tijd! We hebben elkaar gezien op onze hoogte- en dieptepunten. We zijn doorgegaan totdat het goed was. We hebben samengewerkt alsof we nooit anders deden. We hebben een prestatie neergezet als team. Als een geolied team. Met mensen die doen waar ze goed in zijn. Van het draaien van de camera tot dat perfecte shot in beeld brengen. Van het grimeren van de acteurs tot het doorstaan van die intense kou op de draailocaties. Van het drogen van elkaars tranen tot de knuffels die volgden na elk succesje. Van het opmaken van de set tot aan de nachtelijke werkuren in de post-productie ruimte. Van de gecomponeerde muziek tot aan het vastleggen van al die hardwerkende mensen, zodat ons straks ook nog eens een mooie making-of film staat te wachten.
Van het proosten op de ‘wrap’ tot het tijdig afleveren van de USB-stick met dé film in Eindhoven op zondagavond. Onze film. Onze FYN-productie. Onze trots.

Trots
We hebben het geflikt. Geproduceerd, geschreven en gespeeld. Hetgeen waar iedereen ons voor waarschuwde (namelijk dat deze rollen onmogelijk te combineren zijn), hebben wij in de wind geslagen. We zijn ervoor gegaan. Met zijn drieën én met zijn allen als team.
Ja, we zijn nu uitgeput. Maar de verbondenheid die ik nu voel met de rest van het team en met Freya en Niels in het bijzonder, is onbetaalbaar. En niet uit te leggen aan mensen die er niet bij waren. Toch heb ik met deze blog een poging gewaagd. Om voor altijd op terug te kunnen grijpen en om maar weer eens te beseffen hoe het was daar in Naarden en Eindhoven. Laat het nog maar een begin zijn van vele FYNe (film)avonturen.

Team FYN!: dank je wel. Zo trots.

Kijk onze film hier online: Uitgeroeid.

Foto credits: Norbert Entken & Berry van den Bos
Poster credits: Lub Hoekman