Tijn…dè man. Iedereen die in de afgelopen week een beetje het nieuws gevolgd heeft, weet over wie ik het heb en zit misschien nu zelfs met nagellak op zijn vingers aan het Kerstdiner. Tijn; de jongen die afgelopen week samen met zijn vader een bezoekje bracht aan het Glazen Huis in Breda. Gewoon even de Dj’s aanmoedigen die zich zes dagen lieten opsluiten om geld in te zamelen voor het goede doel. Wat een vrij gewoon uitje leek, bleek voor Tijn en zijn vader toch iets specialer. Tijn en zijn papa kwamen met een verhaal. Het verhaal van ongeneeslijk ziek zijn en er volgend jaar met Serious Request waarschijnlijk niet meer zijn. Een onschuldig jochie van zes jaar oud die niet oud mag worden. Ja, daar word ik stil van. En heel Nederland werd er stil van. Maar na die stilte volgde de storm. Een storm die maar niet ophield met razen. Telefoontjes, SMS’jes, de brievenbus van het Glazen Huis stroomde over. Social media ontplofte en er kwam een speciale website. Allemaal reacties van mensen uit Nederland en zelfs uit het buitenland. Tijn wilde graag nagels lakken om met de opbrengsten daarvan zijn steentje bij te dragen aan het goede doel. Met een goed gevoel bracht hij daarom twee euro naar de Dj’s in het huis. De Dj’s nodigden Tijn van harte uit om ook hun nagels om te toveren in een felle kleur. Voor een leuk bedrag ook nog. Tijn lakte de nagels met verve, maar wat hij niet kon bedenken is dat half Nederland omgetoverd werd door zijn actie. Iedereen lakte zijn nagels. Allemaal in lijn met Tijn. 
Voor het goede doel, maar vooral ook voor Tijn. Want Tijn, die zal er straks niet meer zijn. Wat er dan met het Nederlandse volkje gebeurt, is iets wat alleen in Nederland kan. Samen als één geheel staan we op, doen we mee en zetten we de schouders eronder. Alles om Tijn te laten stralen. Serious Request is inmiddels een jaarlijks fenomeen geworden dat in alle hoeken van Nederland leeft. Van jong tot oud; iedereen weet wat er speelt en volgt de actie op zijn eigen manier. De actie loopt in de week voor Kerst. Kerst staat symbool voor een feest waarbij we verbonden zijn met elkaar. En die verbondenheid, die voel ik al de hele week. Of het nu basisschoolkinderen zijn die een liedje komen zingen op het plein voor het Glazen Huis of een bekende Bredase Dj die de plaatselijke Grote Markt op zijn kop zet; alles gebeurt met hetzelfde doel. Het goede doel. Maar misschien is dat goede doel inmiddels wel een mooie bijzaak geworden. Ik denk namelijk dat Nederland voornamelijk die verbondenheid wil voelen. Misschien spreekt niet iedereen dat voor zichzelf uit, maar wat ik zie is één en al verbintenis. Dit jaar vonden we die in Tijn. Want Tijn, die zal er volgend jaar waarschijnlijk niet meer bij kunnen zijn. Het was weer een prachtige week. Eentje met een lach en een traan. En gisteravond zag ik een mooie eindstand op het scherm staan. Bijna negen miljoen gaven we aan het goede doel. Een schitterend bedrag, maar dat is eigenlijk niet waar ik deze week aan dacht. Ik dacht aan al die mensen, die dansten op het plein. Aan al die mensen die met gelakte nagels stonden te zwaaien naar de camera’s. Aan al die mooie liedjes, teksten en verzoeken. En aan dat fijne gevoel dat ik daarbij kreeg. Verbondenheid in roerige tijden. Dat is waar ik blij van word. Laten we nog eens aan deze week denken als er komend jaar iets minder leuks gebeurt. Als ons lontje dreigt te ontploffen om iets wat niet eens zo belangrijk is. En denk dan ook eens aan Tijn. Aan Tijn die er volgend jaar niet meer zal zijn. Dat maakt je probleem waarschijnlijk ineens een stuk minder groot. En Tijn, op deze manier zal jouw verhaal er voor altijd zijn.