Geërgerd kijk ik naar de rafelige randjes van mijn vingernagels. Hij heeft gewonnen. Alweer.

Laatst ben ik voor de zoveelste keer in mijn leven het gevecht aangegaan met het kreng. Ervan overtuigd dat het me dit keer echt wel zou lukken om hem te verslaan. Water; daar kan hij niet goed tegen. Dus het eerste wat ik deed was een plens van het goedje uit de kraan over hem heen gooien. Ik wachtte even af, zodat hij de tijd kreeg om het effect van het vocht even op hem te laten inwerken.
Daarna ging ik vol in de aanval met mijn nagels. Het eerste deel van hem gaf zich meteen over. Ik vermoedde een makkie vandaag, maar daar verkeek ik me op. Hij versloeg mijn nagel vervolgens namelijk alsof het niks was. Nummer twee sneuvelde niet lang daarna genadeloos.

Illusie
Ok, ik moest dus grover te werk gaan. Met alle nagels die ik nog over had krabde ik uiteindelijk zijn eerste beschermingslaag weg. Hij moest zich nu toch wel overgeven?
Maar het bleek een illusie.
Met gehavende nagels tuur ik naar de lijmresten van de sticker onderop mijn nieuwe tapasschaaltje.
Het wordt het zoveelste serviesstuk in mijn kast met lijmresten onderop.

Verpakkingsindustrie
Wie zouden die mensen toch zijn die dat bedenken? Die stickers op artikelen plakken. Die moeten wel een hekel hebben aan nagels. Of aan mensen in het algemeen. Of ze kopen nooit servies. Dat kan ook.

Sowieso moet de verpakkingsindustrie vol zitten met medewerkers die het leuk vinden om mensen tot het uiterste te drijven. Neem verpakkingen van opzettandenborstels. Wie heeft die bedacht?
Het is me nog nooit gelukt er één te openen zonder mezelf te snijden. En dat gebeurt dan niet aan de schaar waarmee ik het hard gesealde plastic te lijf ga.
Plastic zakjes om vleeswaren idem dito. Hersluitbaar wordt bij mij zonder twijfel onhersluitbaar. Of ik krijg de plastic lagen helemaal niet van elkaar af of de verpakking scheurt in zijn geheel.
Hetzelfde geldt voor lolly’s en dicht gesealde kledingzakken van een online aankoop. Zelfs de nieuwe pop voor mijn dochter zat volledig ‘getiewrapt’ in een doos.

Kinderspel
En nu beleefde ik gisterenmiddag dus mijn absolute hoogtepunt in mijn stickeravonturen. Ik kwam thuis met een stapeltje nieuw ondergoed voor dochterlief. De hemdjes waren beplakt met…..stickers. Met beleid benader ik de monstertjes en probeer ze er in één keer in zijn geheel af te trekken. Kansloos… Boven de prullenbak pulk ik stukje voor stukje de plakkertjes van het kledingstuk af. Totdat ik achter me een geluid hoor dat verdacht veel lijkt op een sticker die er in één keer in zijn geheel wordt afgetrokken. En daarna nog een keer. Ik draai me om en kan mijn lachen niet bedwingen bij het beeld van dochterlief die met de stickers in haar ene en het hemdje in haar andere handje staat.
Kinderspel dus.