Op meerdere momenten in mijn leven heb ik op het punt gestaan het nieuws uit de wereld niet meer te volgen. Door het veelal ontbreken van positief nieuws, stemt het tot me nemen van de berichten me niet altijd even vrolijk. Er gebeurt veel in de wereld wat op zijn zachts gezegd minder leuk is, maar er gaat ook zo ontzettend veel goed. Alleen is de nieuwswaarde van deze blijde gebeurtenissen een stuk minder. Blijkbaar slaan we als mens pas echt aan als er iets afwijkends gebeurt.

Ondanks de beïnvloeding van mijn humeur door de hoeveelheid negatieve berichten, wint toch mijn wil het om te weten welke ontwikkelingen er spelen in de wereld. Het voelt voor mij niet kloppend als ik mijn ogen sluit voor de problemen. Alsof ik verstoppertje speel voor het al het leed. Als ik het niet zie, hoor of lees, dan is het er ook niet.
Daarbij geldt dat als ik alle onafhankelijke media zou skippen uit mijn leven, ik dan de social media tijdlijnen overhoud. Niet echt bevorderend voor een realistisch wereldbeeld. En dus blijf ik de krant lezen en blijft mijn nieuws-app op mijn telefoon staan.

Goed nieuws
Mijn dochter weet inmiddels niet beter dan dat manlief en ik de krant lezen bij het ontbijt.
Inmiddels heeft ze de leeftijd dat ze interesse toont voor de inhoud. Zeker de foto’s, plaatjes en tekeningen trekken haar aandacht. En laat dat nu precies zijn wat de krant lezen tegenwoordig een stuk positiever maakt.

Een foto van aangeslagen publiek van een carnavalsstoet dat net te maken heeft gehad met een gestoorde man die erop inreed, wordt ineens een vrolijk plaatje. Want dochterlief ziet een mooi leeuwenmasker en felgekleurde feestkleding. Het kwaad en de zorgen uit het bericht en de aangeslagen gezichten op de foto worden door haar niet gezien.
De wanhopige boodschap van familieleden van een doodgeschoten jongen wordt tenietgedaan, omdat een fotolijst met daarin een vrolijk lachend jochie haar aandacht trekt. Ze kijkt naar de blije foto en vraagt zich verder niets af.

Foto’s van mensen die demonstreren tussen de vlammen, mannen in oorlogstenue, koala’s met verbrande pootjes; ze kijkt ernaar met haar onschuldige kinderogen en besluit voor zichzelf wat het is. Ze ziet mensen, dieren, voorwerpen, maar geen kwaad of ellende. Ze kan de wereld nog bekijken met een roze bril. En ik kan alleen maar denken; blijf nog maar even lekker schuilen achter die roze glazen. Laat het leed nog maar even verstoppertje voor je spelen en breng mama het relativeringsvermogen dat ze tussen al die ellende af en toe goed kan gebruiken.