“Dat is dan zesendertig euro en veertig cent”, zegt de dame achter de kassa op vriendelijke toon. Op de automatische piloot rits ik mijn portemonnee open en grijp ik naar mijn pinpas. Mijn ogen volgen mijn hand en ik schrik als ik geen oranje pasje met leeuw op mijn netvlies te zien krijg. Het vakje waar de pas hoort te zitten, is leeg. Binnen een paar seconden stromen er verschillende gedachten door mijn hoofd, waarvan de meest primaire is: “Ik moet betalen. Nu.”
Contant geld heb ik nauwelijks meer op zak, dus dat is geen optie. Een paar vakjes verder in mijn portemonnee steekt een goudkleurig pasje uit. De pas van een bankrekening waar ik nagenoeg niets meer mee doe, maar nog wel actief is. Ik denk dat er nog wel wat geld op die rekening staat, dus ik waag het erop. Een halve minuut later hoor ik tot mijn tevredenheid het geluid van een pin-betaling die geslaagd is. Pfiew….daar kwam ik goed weg.

Als ik de winkel uitloop, kijk ik met rollende ogen naar mijn dochter. Ze kijkt terug met haar onschuldige blik. Anderhalf jaar oud en totaal geen idee dat zij degene is die ervoor zorgde dat ik zojuist geen pinpas in mijn portemonnee had zitten.
Of nou ja, het was ook een beetje mijn eigen schuld. Ik heb mijn principes vanochtend weer eens laten varen. Zoals wel vaker sinds ik de rol van moeder vertolk.
Dochterlief vindt de leeuw op de pinpas zeer interessant, dus zodra ze mijn portemonnee ziet liggen, wil ze het pasje hebben. Eigenlijk is het geen speelgoed en kwijtraken is al helemaal niet zo’n goed idee, dus zou het antwoord op haar vragende blik ook gewoon ‘nee’ moeten zijn. Aan de andere kant wil ik mijn kind ook leren waar mama mee bezig is en ach, wat kan het voor kwaad als ik haar met de pas goed in de gaten houd? Nou, een situatie zoals ik die aan de kassa had dus.

Blauwe haren
Sinds ons meisje in ons leven is, laat ik wel meer principes varen, waarvan ik nooit verwacht had dat te doen. Zo ontdek ik – tot mijn grote ergernis – regelmatig vlekken op mijn kleren of in mijn haar bij een blik in de spiegel. Dan heeft ze tijdens de tocht van de tafel naar de wasbak ongemerkt toch met haar vieze handjes aan mijn kleding gezeten. Of aan mijn haar met haar ‘krijthandjes’ en heb ik ineens blauwe punten tussen mijn blonde haren hangen. Aangezien ik een stuk minder vaak in spiegel kijk op een ‘moederdag’, kom ik daar dus vaak pas achter als ik de hele dag al overal ben geweest. Iets wat voor mij in de tijd voor de geboorte van mijn dochter haast ondenkbaar was.

Blauwe plekken
En zo zie ik er wel vaker anders uit dan ik zou willen. Blauwe plekken op mijn knieën van het spelen op de grond. Gaten in mijn panty, omdat het klittenband op de kaft van een favoriet leesboekje eraan blijft hangen of omdat ik aan mijn trapper blijf haken wanneer ik net iets te onhandig van mijn fiets afstap door het kinderstoeltje voorop. Of heb ik een dag wat vettiger haar als ik even geen tijd vind om te douchen.

Handen wassen; dat was zo ongeveer mijn ‘second name’. En mijn kind? Die zou niet aan tafel mogen zonder eerst de handjes te gewassen te hebben.
Nu? Nu zij er is, laat ik haar vrijelijk over de grond dweilen als ze daar zin in heeft. En niet alleen thuis, ook buiten in de tuin, in de supermarkt, op het vliegveld….Gaan we even daarna aan tafel? Ik denk er niet eens meer aan om eerst haar handen te wassen (bepaalde modder- en zandtaferelen daargelaten).
En zo komt het ook dat onze vorig jaar witgeschilderde trap niet zo stralend wit meer is. Ik heb gemerkt dat waskrijt de meest mooie handafdrukken maakt op witte verf en dat deze ook met een fikse schoonmaakactie niet geheel meer uit te wissen zijn.

Geduld
Geduld is een schone zaak. Een prachtige formuleerde uitdrukking. Eentje die ik regelmatig als mantra door mijn hoofd liet gaan als ik weer eens te lang moest wachten bij de kassa of op de bus. Bij sommige dingen kon ik geduld best opbrengen, maar bij wachten was ik mijn gevoel voor geduld al heel snel kwijt. Ik vind wachten gewoon zo zonde van mijn tijd. Zo doelloos. Zo niks.
Dat vond ik totdat….mijn kind er was.

Even snel boodschappen doen? Even snel een bezoekje brengen aan opa en oma? Even snel koken? Laat dat snel maar weg. Snel is een woord dat niet door kinderen is uitgevonden. Kinderen kennen geen tijdsbesef. Dus doe ik samen met dochterlief drie keer zo lang over de boodschappen, omdat ze alle schappen in de supermarkt uitgebreid bestudeerd (ze kent inmiddels producten waarvan ik het bestaan nog niet wist…), ze de vissen in de kom op de toonbank bij de visboer zo interessant vindt of ze bij de Bruna alle dierengeluiden wilt laten horen van de beesten die ze op de wenskaarten tegenkomt (en dat zijn er véél).

Tegenwoordig ben ik ’s ochtends standaard niet voor half 10 klaar om de deur uit te gaan en ik moet er ’s avonds tijdens het snijwerk en roeren in drie pannen ook nog voor zorgen dat ik alle kinderliedjes mee kan zingen, ik dochterlief precies uit kan leggen wat ik aan het doen ben, haar kan voorzien van pollepels en pannen en het liefst ook nog even ‘hop-paardje-hop’ met haar in mijn armen speel.

Uiteindelijk lukt er toch best veel op een dag, maar geduld….het is een schone zaak.

Verrijking
Het gebeurt allemaal onder mijn ogen en toch laat ik het gebeuren. Waarom? Omdat ik mijn principes vanaf de dag dat ik een kind gebaard heb, op de boot naar Verweggistan heb gezet.
Dit alles lijkt misschien een klaagzang, maar dat is het niet. Verre van dat.
Want houd ik van haar? Ja, natuurlijk; zielsveel. Ze zeggen dat kinderen een verrijking zijn van je leven. En dat is het zeker; ik heb in die anderhalf jaar tijd ontdekt dat ik met wat extra blauwe plekken, gaten in mijn panty en een portie meer geduld ook best prima door het leven fiets.
Nee, ik wil haar nooit meer missen. In tegenstelling tot mijn principes. Die mogen in Verweggistan blijven, want dat maakt het leven wel een stuk relaxter.