“This is what it feeeeeels like….!” Mijn stem vult de gehele ruimte. Ik zing alle songteksten probleemloos mee. Met mijn zonnebrilletje op en het dreunen van de bas in de muziek voel ik me top. Niemand doet me iets en ik geniet.

Ik zit in mijn bolide en zoef over de snelweg. De volumeknop van mijn radio vol open. Blikken van mede-bestuurders zie ik amper. Achter het stuur creëer ik mijn eigen wereld. Een wereld waarin alleen de muziek en mijn stem ertoe doen. Met de eindeloze weg voor me voel ik me vrij. Niks vind ik fijner dan alle sores van een werkdag van me af te zingen. Hoe harder, hoe beter. Ook al sta ik niet op een podium, ik zing alsof mijn leven ervan afhangt. De volumeknop kan nog een tikje harder (en ja, dat heeft ook invloed op het indrukken van mijn gaspedaal…). De weilanden trekken links en rechts aan me voorbij. Dat ik in werkelijkheid helemaal geen blingbling auto en een zuivere zangstem heb, vergeet ik op dit soort momenten totaal. Binnen de ‘muren’ van mijn auto voel ik me net een popster. Zie ik nou enthousiaste blikken van mede-bestuurders in mijn ooghoek als ik bij het stoplicht sta? Het volgende nummer begint en de handen van de zakenman in de auto rechts van mij trommelen mee. Met muziek is alles leuker. Zelfs wachten voor een stoplicht. Tuuuuuut! Achter me klinkt getoeter. Ik kijk op; het licht is groen. Met een lach steek ik mijn arm omhoog om sorry te zeggen tegen mijn achterligger. Dreunend rijd ik met mijn bolide ik de bebouwde kom binnen. Een keiharde meezinger van Bløf klinkt door mijn speakers. De voetgangers langs de weg zijn mijn publiek. Ze kijken nieuwsgierig op als ik voorbij kom en er klinkt zelfs gejoel van een jongen op een fiets.

Met een lach op mijn gezicht arriveer ik even later in de straat van mijn popster villa………..zonder eigen parkeergelegenheid, toegangshek of oprijlaan. Er is geen landgoed, er hangen geen gouden knoppen en er zijn geen lappen goed onderhouden gras. Ergens om de hoek vind ik een parkeerplaats. Ik draai mijn contactsleutel om, de zanger van Bløf houdt op met zingen, stilte. Ik pak mijn tas, open mijn portier en in plaats van fotografen en schreeuwende fans hoor ik een krijsende baby, voetballende kids en een puber die ruzie maakt met zijn ouders. Welkom in de oh-zo-normale Vinex-wijk. Ach, kan ik in ieder geval zeggen dat ik zo gewoon gebleven ben….