Sommige mensen begrijp ik niet. Hoe hard ik ook mijn best doe om iemand te snappen, zijn of haar standpunt te begrijpen of mijn inlevingsvermogen in te zetten. Soms kan ik me gewoon echt geen voorstelling maken van wat iemand bezielt. Neem de mevrouw die zojuist schuin tegenover me zat.  Ik ken haar niet en ze zat nog geen twintig minuten naast me, maar dat was voor mij voldoende tijd om te weten dat ik haar niet snap. “Ja, ik heb geen tijd hoor. Ik ben in een snelle mood en dat wil ik volhouden vandaag”, snauwt ze op hoog tempo naar haar dochter (ik schat haar een jaar of 16) die tegenover haar plaatsneemt. Zonder naar de menukaart te kijken, gaat ze verder: “Ik heb geen rust om hier rustig te zitten. Ik weet het al hoor, ik weet het al”; doelend op de keuze van het menu. Dochter antwoordt met een zacht “Hoe weet je dat dan? Ik ben hier nog nooit geweest, dus ik moet nog even kijken.” De lippen van de mevrouw zijn samengeknepen. Alsof ze uit wil schreeuwen dat ze op moet schieten. “Ze hebben ook een bagel met geitenkaas” vervolgt de dochter. “Oh, waar staat dat dan?” antwoordt de vrouw. Ze leest van de kaart die dochter voor haar gezicht houdt. “Ja, inderdaad. Lekker, dan neem ik die”. Mijn ogen draaien naar boven. Ze wist blijkbaar toch nog niet zo zeker wat ze wilde. Als de serveerster bij hun tafeltje arriveert, zit dochter nog steeds met haar neus in de kaart, maar de mevrouw heeft natuurlijk geen rust. “Ja, we weten het al hoor”. Ze bestelt koffie en het broodje met de geitenkaas. Dochter weet het duidelijk nog niet zeker, maar bestelt dan toch maar een ice tea en een broodje. De serveerster is nog niet omgedraaid of de mevrouw haalt een briefje uit haar tas. Haar volgende spraakwaterval begint: “Ik heb hier het lijstje met wat we allemaal moeten kopen. We hebben zeven kleinkinderen. De oudste is elf jaar en de jongste drie maanden. Nou, dan kunnen we voor die kleinste mooi dat ene doen en voor de rest dan nog iets anders. Weet je eigenlijk al hoe je ernaartoe gaat? En wie gaat er allemaal met je mee? Heb je wel aan de tickets voor de trein gedacht?” De moeder praat op een tempo alsof ze op ‘fast forward’ is gezet. Dochter kijkt haar moeder niet eens aan. De informatiefoldertjes op de tafel zijn veel interessanter. Ik kan haar geen ongelijk geven. Naar deze ratelende sneltrein wil je toch ook niet luisteren? Uit gebrek aan reactie van haar dochter, gaat de vrouw verder met waar ze goed in is. “Lekker hè, zo even wat eten?” Ik kan mijn oren niet geloven. Ze heeft geen tijd om hier te zitten, maar kan dit toch nog over haar lippen verkrijgen. Dochter mompelt iets onverstaanbaars. Spraakwaterval vervolgt: “Nee, die Action, dat is niks voor mij. Die uitverkoop, vreselijk… Nee, daar ga ik niet meer heen hoor, neeeeh, echt niet….blablabla.” Als het broodje geitenkaas even later op hetzelfde tempo als haar spraakvermogen is verorberd, staat de vrouw op. Ze rent (ik overdrijf niet) naar het toilet. Haar dochter met de laatste hap nog in haar mond verbaasd achterlatend. Op de terugweg van het toilet remt ze af bij de counter, rekent af en snelt naar haar jas. Ze heeft blijkbaar wel erg veel zin in dat bij elkaar sprokkelen van alles op dat lijstje. Ze pakt haar tas op en beent richting de uitgang. Hoe snel de bewegingen van de moeder gaan, hoe langzaam die van haar dochter lijken. Die zit namelijk nog rustig met haar halve glas ice tea, maar blijkbaar is het voor haar ook tijd om haar jas te pakken. Ze sjokt richting de uitgang haar moeder en het oh, zo belangrijke lijstje achterna. Dit tafereel heeft nog geen twintig minuten geduurd. De mevrouw heeft het voor elkaar gekregen om een lunchroom waar je even rustig kunt gaan zitten en genieten van je eten om te toveren tot een wervelwind. Nee, zij is zo’n persoon die ik niet kan begrijpen. Evenmin de mensen die aan de andere kant van mij hadden plaatsgenomen, maar geen tijd hebben om op hun koffie te wachten. Als ze na vijf minuten hun koffie nog niet hebben, staan ze op om met een boos gezicht weer te vertrekken. De serveerster kijkt ze verbijsterd na met hun cappuccino’s in haar handen  Mensen….als je echt zo’n haast hebt; ga dan alsjeblieft een hotdog halen bij de HEMA of beter nog; neem je eigen bammetje mee. Maar val de bediening en de mensen om je heen alsjeblieft niet lastig met een potje paniekvoetbal. Zo…Punt. Kan ik nu even rustig gaan genieten van mijn net gebrachte salade.