Woensdagochtend 27 april; ik trek de gordijnen open en hoop stiekem dat ze er met alle weersvoorspellingen van de dagen ervoor hartstikke naast zaten. Dat zitten ze immers wel vaker. Of misschien is ‘bijna altijd’ hier beter op zijn plaats. Kans op zon betekent dat het spontaan kan gaan regenen en een voorspelde lichte sluierbewolking verandert op de dag zelf al snel in een zwaarbewolkte lucht. Niks blijkt echter minder waar te zijn vandaag. Achter mijn gordijnen is geen spoortje licht te bekennen. De wind waait venijnig hard en als ik even later de vlag voor Willem uithang, blijkt de temperatuur winters te zijn. De weermannen en –vrouwen kunnen trots op zichzelf zijn. Ze hebben een grauwe en gure dag voorspelt en dat lijkt het ook te worden. Ik zeg bewust ‘lijkt’, want ik geef het weer niet zomaar gewonnen. Het is nog vroeg en zie ik zo hier en daar niet een streep blauw tussen de wolken door? Mijn gedachten zijn te positief. Nog geen tien minuten later komt het met bakken uit de hemel. De net geplante voorjaarsbloemen hebben het zwaar. Ze zwichten bijna onder het gewicht van de hagelstenen en houd je blaadjes maar eens recht met windkracht 7. Diezelfde wind zorgt er dan wel weer voor dat de bui ook snel weer is vertrokken. Ik zet de tv aan. De verslaggeving over het aanstaande  bezoek van de Koning en zijn gezin aan Zwolle wordt overstemd door vragen over het weer. Blijft het droog? Hoeveel mensen blijven er thuis met deze kou? Is het programma wel weerbestendig? De verslaggever op televisie staat zijn verhaal in flauwe zonnestralen te doen, maar in mijn ooghoek zie ik door het raam sneeuwvlokken naar beneden komen. Hoe wispelturig wil je het hebben? Het blijkt de voorbode van hoe de dag gaat lopen. Manlief meldt zich ziek. Gelijk heeft hij met dit weer. Maar ik laat me niet kennen. Binnen blijven is voor mij geen optie op deze dag. Ik moet toch een keer die oranje spullen uit de kast trekken dit jaar? Op het komende EK zullen ze namelijk ook al onaangeroerd blijven (en ja, daar baal ik flink van…). Een uurtje later loop ik dan op de Hoofddorpse vrijmarkt. En ondanks dat ik mijn dikke winterjas aan heb en het liefst mijn handschoenen er ook nog bij aan wil trekken, is de gezelligheid er niet minder om. Het is misschien niet zo extreem druk, maar dat vind ik eerlijk gezegd helemaal niet zo erg. Heerlijk om gewoon even rustig te kunnen snuffelen tussen andermans troep op zoek naar iets wat misschien toch nog herbruikbaar is. De verkopers hebben zich aangepast. Een stuk extra plastic of een partytent houdt ze droog. Ook heeft de verkoop van gekoelde frisdranken en koude flesjes water plaatsgemaakt voor koffie, thee en zelfs glühwein. Maar vind ik dat vervelend? Nee. Want wat ik bovenal voel, is de warmte van de oranje gloed die er toch gewoon weer hangt vandaag. Gewoon midden op straat. Ondanks de hagelbuien, ondanks de snijdende wind. Een verkoopster die met slechts vijf voorwerpen op haar kleedje gewoon stijf blijft zitten tot ze uitverkocht is, het meisje dat haar ‘Rad van Fortuin’ aanprijst alsof haar leven ervan afhangt en het Mokumse koor dat zich warm houdt door haar flinke dosis enthousiasme; allemaal tekenen van de sfeer die bij deze Koningsgezinde dag horen. Niks is zo veranderlijk als het weer, maar ik heb voor de zoveelste keer op rij genoten van die kneuterige Oranjegezindheid. En dat ga ik volgend jaar vast weer doen. Dan met een zonnetje erbij. Dat moet toch te regelen zijn Willem? Of is het weer nu juist het enige in de wereld dat zich niet door geld of macht laat beïnvloeden? Het maakt ook niet uit. Als die oranje gloed gewoon maar weer over ons kikkerlandje neerdaalt. Dan krijg ik het vanzelf wel warm.