Sinds een maand ben ik officieel mama. En bij dat moederschap horen bepaalde ‘privileges’. Zo mag ik naast urenlang knuffelen, tig luiers verschonen en ongegeneerd zelfbedachte liedjes zingen, nu ook optimaal van de nacht genieten. Ik heb namelijk ontdekt dat de nacht namelijk best mooi is als je wakker bent. Die rust, de stilte. Echte stilte. Geen ronkende vliegtuigmotoren boven ons huis. De vogels zijn in diepe rust. En ook kan ik uit ervaring vertellen dat het verkeer zich opvallend rustig houdt om drie uur ’s nachts. Daarnaast kan ik op die momenten dat ik dan toch wakker ben, mijn tijd nuttig besteden. Gezellige vrouwenblaadjes lezen waar ik anders niet aan toe kom of spelletjes doen op mijn telefoon bijvoorbeeld. Ok, ik zou ook ècht iets nuttigs kunnen gaan doen, zoals de laatste nieuws-updates lezen. Alleen heeft mijn hoofd daar midden in de nacht niet altijd zin in. Zeker de laatste tijd niet. Ik durf steeds minder goed mijn telefoon op te pakken, omdat er de afgelopen weken regelmatig ‘pop-ups’ op mijn schermpje verschijnen met afschuwelijke nieuwsitems. Nieuwsitems over de zoveelste aanslag, over tientallen doden, over vluchtende mensen, angst en alles wat daarbij hoort. Eigenlijk wil ik deze berichten helemaal niet lezen. Zeker niet als ik tegelijkertijd mijn dochtertje van vier weken oud in mijn armen heb liggen. Haar ogen nog zo vol onschuld en geen weet hebbende van die gekke buitenwereld. Die wereld die aan het veranderen is. Gelukkig ook in positieve opzichten, maar van alle ontwikkelingen vind ik het groeiende aantal terreurdaden de minst fijne. Hoewel ik probeer om de angst voor aanslagen zoveel mogelijk te negeren, merk ik dat de herhaling van dit soort berichten me toch alerter maken. Op zich niks mis mee, want iets meer sociale controle kan volgens mij geen kwaad in dit digitale tijdperk waarin we onze ogen vooral op ons smartphone schermpje hebben gericht. Hiermee worden dagelijks honderden Pokémons gevangen, dus wie weet hoeveel we ‘vangen’ als we met onze ogen de echte wereld in kijken. Al wordt er één misdaad minder door gepleegd, dan is dat altijd nog beter dan niks.

Ik kijk op mijn wekker; de rode cijfers geven 4.04 aan. En hoewel ik net een pleidooi heb gehouden voor het open houden van onze ogen, vind ik het nu toch echt tijd om de mijne te sluiten. In alle rust, want wat zijn die nachten toch heerlijk stil.