“Maaahaam, je staat over de witte lijn hoor!” roept een jochie van een jaar of vijf twee parkeervakken bij mij vandaan. Ik richt mijn blik op de moeder die wat schuldbewust kijkt naar haar niet al te grote auto die anderhalve parkeerplek inneemt. Ze wil weglopen, maar zoonlief laat haar nog even haarfijn weten dat dat niet zomaar kan.

Onbevangen blik
Kinderen….ze hebben de toekomst. Een waarheid waar ik niets tegenin weet te brengen. Als ik in de ogen van een klein kind kijk, zie ik nagenoeg altijd onbevangenheid. Een blik die de rest van zijn leven nog zoveel te vangen krijgt. Een blik die nog niet gegrepen is door emoties als haat, angst of boosheid.

Ik merk hoe wonderlijk de werking van de aanwezigheid van een kind kan zijn als ik met mijn dochter de bus in stap of bijvoorbeeld boodschappen doe. Zelfs van de grootste chagrijn krijgt ze binnen no-time een glimlach los getoverd. Ze hoeft er bijna niks voor te doen. Alleen maar naar hem of haar te kijken met die nieuwsgierige blik in haar ogen. Blijkbaar zit er iets in ons instinct dat het niet over zijn hart kan verkrijgen om die vragende ogen van een kleintje te negeren. Ik vind het een wonderlijke uitwerking.

Intuïtie
Ooit las ik ergens dat als baby’s geboren worden, ze nog geen negatieve emoties kennen (even afgezien van het feit dat boosheid of verdriet niet altijd negatief hoeft te zijn als het ervoor zorgt dat iemand zich op die manier bijvoorbeeld ‘ontlaadt’). Nee, die negatieve emoties ‘leren’ wij ze. Een wetenschap die mij wel even deed nadenken. Want als mensen bij de geboorte nog geen negatieve emoties kennen; waar komt dan uiteindelijk dan toch dat geweld in de wereld vandaan?

Het antwoord op die vraag kwam al snel toen ik beelden op het nieuws voorbij zag komen van kindjes die zijn behangen met geweren, kogels en bomgordels. Soms echt, soms nep. Ze leren zelfs al schieten. Het doet me huiveren. Want ja, op deze manier zijn die gewelddadige gevoelens zo aangeleerd. Kinderen zijn wat dat betreft zo kwetsbaar. De deuren van hun intuïtie staan nog wagenwijd open. Ze volgen ons in alles wat we doen. Ze kijken naar onze handelingen en luisteren naar onze verhalen. Ze slurpen die prikkels op en kopiëren ons gedrag.
Ik vind het angstaanjagend dat die openheid van kinderhersenen in deze gevallen zo wordt misbruikt.

Andersom kan het natuurlijk gelukkig ook. Geef je kind liefdevolle aandacht en het neemt dat aan als de waarheid.

Wereldvrede
Hoe mooi zou het zijn als kinderen de wereld zouden kunnen beheersen met hun onbevangenheid? Dat mensen grenzen kunnen passeren zonder toestemming of gedoe. Gewoon omdat dat kan en bovendien ook nog eens leuk is, want “dan kunnen we toch samen spelen?” Dat de enige wapens in de wereld waterpistolen zouden zijn. En dat geld geen waarde heeft, omdat alles met liefde te koop is.

Ok Yvon, wakker worden. Ik zit nu wel erg zweverig in mijn roze schrijfsters-bubbel. Hoewel het daar erg mooi is, moet ik een klein beetje realistisch blijven.
Kinderen opvoeden als vredelievende wezentjes is een mooi doel, maar in sommige situaties iets te veel gevraagd. Hoe zouden ze anders leren opstaan na het vallen?

Regenlaarzen
Afgelopen week stond ik in de winkel bij een fietsenmaker. Terwijl ik daar stond te wachten, kwam er een moeder binnenlopen samen met haar zoon, die zijn mountainbike door haar liet voortduwen. De moeder vertelde de fietsenmaker het probleem. Het stuur van de fiets moest omhoog, want zo paste zoon er niet goed meer op. De fietsenmaker gaf nog voordat de vrouw was uitgepraat aan dat dat niet kon met deze fietsen. “Zie je wel mam? Dat zei ik toch al?” liet zoon zonder enige vorm van onzekerheid van zich horen.

Niet veel later liepen twee meisjes me voorbij op straat. Het was net begonnen met regenen en de vrouw die ze begeleidde, opende een paraplu. Terwijl de meiden vooruit huppelden, riep eentje haar hard toe: “Zie je wel mam; hadden we toch onze regenlaarzen aan moeten doen vandaag!” De diepe zucht en de opgetrokken wenkbrauwen van de moeder die erop volgden, spraken boekdelen.

Hmmm….roze bubbel of niet; misschien moeten we die kids toch eens de wereldproblemen voorleggen. Grote kans dat ze die weten op te lossen. Met een paar regenlaarsjes bijvoorbeeld.