Paniek, ontruiming, onrust…Onrust bij luchthaven Schiphol gisterenavond vanwege verdachte omstandigheden. Het is nog niet duidelijk wat er precies aan de hand was, maar onrust op of rondom een drukbezochte plek als een luchthaven is vandaag de dag niet echt iets om zomaar aan voorbij te gaan. Onrust was er een paar weken terug ook op de luchthaven van Praag. Met twee vriendinnen had ik een weekend genoten van deze prachtige stad en op zondagavond vlogen we weer terug naar Hollandse bodem. We waren ruim op tijd voor onze vlucht door onze taxi afgezet bij het vliegveld. Veel te ruim bleek later. Na de incheck-procedure en nog een laatste drankje op Tsjechische bodem drong namelijk langzaam door dat er vertraging was op onze vlucht. Er heerste wat onduidelijkheid over op welke tijd ons vliegtuig nu daadwerkelijk zou gaan vertrekken. Het ene bord gaf een andere tijd aan dan het andere en op internet stond zelfs dat er helemaal geen vertraging was. Aan de balie bij de gate bleek dat laatste in ieder geval niet waar. De vlucht ging niet vertrekken op de tijd dat hij gepland stond. Dat werd dus wachten. En laat dat nu net een activiteit zijn waar ik niet zo dol op ben. Zonde van mijn tijd. Zeker op een luchthaven waar je niet zomaar even naar buiten loopt. Maar aan de andere kant weet ik ook dat je er dan maar beter het beste van kan maken. En dat doen we ook. We eten, drinken, kletsen en lachen tot het tijd is om weer naar de gate te lopen aan de andere kant van de hal. Als we daar aankomen, blijkt het daar nogal onrustig. Er staat een lange rij voor de slurf. En het blijkt dat er niet alleen voor, maar ook in de slurf al geruime tijd mensen staan. Een mannetje van de luchtvaartmaatschappij loopt druk gebarend heen en weer. Hij biedt hier en daar zijn excuses aan voor de opgelopen vertraging en gaat voortdurend in de verdediging tegen de discussies die diverse passagiers met hem aan willen gaan. Als klap op de vuurpijl mag hij ook nog aan het achterste gedeelte van de rij met passagiers gaan vertellen dat hun handbagage geen handbagage meer mag zijn. Vliegen met een Europese budget-maatschappij betekent dat het overgrote deel van de mensen kiest voor een trolley als handbagage, maar dat gaat never nooit passen in de bagagebakken. Ergens hadden wij hier al rekening mee gehouden en bij ons heeft de vliegtuigmaatschappij-meneer dus geen discussie te vrezen. De mensen achter ons in de rij denken daar anders over. Zij gaan de discussie duidelijk hoorbaar wel aan. Wetende dat het geen zin heeft, we over anderhalf uur vliegen alweer voet aan de grond zetten en dit tumult alleen maar meer vertraging veroorzaakt, zucht ik diep. Wat kunnen mensen zich toch druk maken. Deze meneer doet zichtbaar zijn uiterste best om zich te weren tegen de commentaren van de vele onrustige personen. Ok, het is wellicht een verkeerde beslissing geweest om de slurf al vol te zetten met mensen, terwijl er nog geen vliegtuig klaarstaat, en nee, het is niet leuk die vertraging; maar kan deze meneer daar wat aan doen? Ik haal nog maar een paar keer diep adem totdat we niet lang daarna naar het vliegtuig mogen lopen. Twee uur later staan we op Nederlandse bodem en lijkt iedereen die onrust van even daarvoor alweer vergeten. Weer thuis; dus rust. Maar dan…nog geen 36 uur later; opnieuw onrust. Nieuwsberichten over explosies op de luchthaven van Brussel druppelen binnen. De afschuwelijke afloop daarvan kent inmiddels iedereen. Onrust. Grote onrust. Terechte onrust. Op een luchthaven. Al treurend om de slachtoffers, prijs ik mezelf gelukkig dat ik veilig thuis ben en vraag me hardop af: kan het bij kleine ongemakken voortaan wat rustiger aan de gate?