Geluiden die ver weg klinken, maken me wakker uit een roes. Langzaam open ik mijn ogen en zie ik hoge gebouwen achter een grote raampartij. Ik heb voor even geen idee waar ik ben. Ik wil mijn hand optillen, maar dat lukt niet. Ik richt mijn blik op mijn pols. En op mijn andere. Ze zijn vastgebonden met ducttape. Net als mijn enkels. De paniek maakt me in één ruk wakker uit mijn roes. Ik kijk om me heen en zie aan mijn linkerkant mijn man zitten. Net als bij mij zijn zijn handen en voeten vast getapet aan een stoel.
Het angstzweet breekt me uit. Voetstappen klinken langzaam dichterbij. Het is onze opdrachtgever. Vlak voor ons houdt hij zijn pas in en spreekt ons streng toe. We zouden codes hebben doorgegeven aan anderen. Aan mensen die dat niet mochten weten. En nu….nu is hij boos. Heel boos.
Hij geeft een seintje aan zijn handlanger, die rechts in mijn ooghoek blijkt te zijn opgesteld. Ik zie de handlanger zijn pistool klaar leggen.
Slik…

Een pistool?!
Zijn dit onze laatste minuten? Nee! Dit kan niet. Dit mag niet. Ik heb geen codes gelekt. Geen mensen in gevaar gebracht.
Nee, ons leven mag hier niet eindigen. We hebben kinderen.
Met mijn vingers probeer ik de hand van mijn man vast te pakken. Ze omklemmen zijn vingers zo stevig alsof ik mijn leven hiermee kan redden.
Hij kijkt me aan. Zegt dat het nog niet voorbij is.
Ik hoor het hem zeggen, maar voel iets anders. Mijn lichaam zit vol met angst. Mijn hart gaat tekeer. Mijn longen lijken steeds minder inhoud te hebben.
Ik hoor dat de handlanger zijn pistool laadt. Ik durf niet op te kijken, maar in mijn ooghoek zie ik hem naderen.
Dan voel ik de loop van zijn pistool langzaam langs mijn gezicht gaan. IJskoud. Net als hij.
Ik wend mijn gezicht van het pistool af. Ik smeek in stilte of ik alsjeblieft niet dood hoef. Of ik nog een kans krijg om te blijven leven.

Doodse stilte.

Alles zwart.

Vijf keer dood
“Eèèèn STOP”, klinkt het galmend door de ruimte.
Ik open mijn ogen en laat de spanning los uit mijn lichaam. Even bijkomen.

We bevinden ons op een filmset die voor ons is opgezet op de zeventiende etage van een kantoorpand in Rotterdam. Deze scène spelen we nog een paar keer over.
Nadat ik vijf keer figuurlijk ben dood gegaan, staat de scène er goed op.
Op naar de volgende locatie.

48 uur
Acteren in een film die in 48 uur van script naar een eindproduct vervaardigd wordt. Het blijkt een opgave die heel hard werken en – voor voornamelijk de crew – weinig slaap betekent. Wat een werk. Wat een geweldige ervaring om mee te maken.
Gemotiveerde mensen die samen voor een mooi eindresultaat gaan.
Aan het eind van de 48 uur werd onze film netjes op tijd ingeleverd en een paar dagen later waren we net als 40 andere films te zien op het witte doek.

We hebben met onze film geen prijzen in de wacht gesleept. Dus nu geen beeldjes in de kast. Maar wel een mooie nominatie. En vooral een ervaring om mee verder te kunnen.
In deze film werd ik dood verklaard, maar gelukkig in het echte leven niet. Dus op naar de volgende!

_______________________________________________________________________
De film van team Aperture is hier te bekijken (speelduur 8 min.).

Fotocredits: Valérie Bayle