Glibberige stinkende monstertjes….niet meteen iets waarvan ik denk: ‘die eet ik op!’. En dat heeft ervoor gezorgd dat ik in mijn 32-jarige leventje altijd al heb geweigerd om mosselen te eten. Sowieso ben ik de smaak van vis pas op latere leeftijd gaan waarderen, maar inmiddels kan ik me een leven zonder vis niet meer voorstellen. Behalve dan dus die monstertjes…Zitten ze door die heerlijke Spaanse paella? Ik hengel ze eruit. Liggen ze als verrassing in mijn vissalade? Ik schuif ze opzij. Tot nu toe ben ik erin geslaagd om de monsters uit mijn leven te weren, maar mijn weerstand heeft steeds minder effect.

Tegenover me aan tafel zit namelijk mijn man. En mijn man houdt wel van mosselen. Op zich een voordeel, want hij eet met veel plezier mijn aan de zijkant geschoven monstertjes op. Aan de andere kant een nadeel, want hij vindt het onzin dat ik ze niet eet en dat laat hij me vaak weten. Over het algemeen ben ik wel van de stelling dat je alles in je leven een keer geprobeerd moet hebben, maar op de een of andere manier komen die beestjes er bij mij niet in. Tot een aantal weken geleden het Nederlandse mosselseizoen weer geopend werd en mijn man zich bij een strandtent tegoed deed aan een pan vol glibberdingetjes. Ik moest en zou er een paar proberen. Met een glas water in de aanslag om de monsters weg te kunnen spoelen, kauwde ik er zomaar een paar weg. Ik moest wennen aan de structuur en hier en daar zat ik te knarsetanden (wat die korrels erin doen, wil ik niet weten), maar uiteindelijk had ik de beestjes zonder slag of stoot verslagen. Ik voelde me weer even een klein kind die voor het eerst zijn boontjes op heeft gegeten.

Toeval of niet, maar een week later lag er als verrassing opnieuw een aantal mosselen op mijn bord. De kok van het restaurant waar ik op dat moment was, had blijkbaar het idee dat dat een welkome toevoeging was aan de kabeljauw die ik had besteld. Even overwoog ik om de beestjes aan mijn buurvrouw door te geven, maar met de overwinning van vorige week nog in mijn hoofd heb ik ze wederom overmeesterd. En die glibberige monstertjes hebben indruk op me gemaakt, want nu weer twee weken verder zit ik geheel vrijwillig aan een hele pan vol met die dampende beestjes. Ik smul er zelfs van. Die monsters zijn misschien nog wel gevaarlijker dan ik dacht…..gevaarlijk lekker!