Ken je die tijd nog….dat je moest zoeken naar een telefooncel om te laten weten of je goed aangekomen was op je vakantiebestemming of om te laten weten dat je wat later thuis kwam? Die tijd dat je stipt om 20.00 uur voor de televisie ‘moest’ zitten om het nieuws te zien? Of dat je ’s morgens koude voeten had, omdat je de verwarming pas aanzette als je eenmaal op was gestaan?
Niet? Dan ben je waarschijnlijk geboren in de zero’s.

Herken je het wel? Dan kunnen we elkaar een hand geven.

De tijd dat ik liedjes van de radio opnam op een cassettebandje lijkt echt nog niet zo lang geleden. Tenminste; hij lijkt nog niet zo lang weg als ik denk aan de tijd dat mijn opa en oma het in hun jeugdjaren nog zonder enig goed werkend communicatiemiddel moesten doen.

Natuurlijk; ik kan niet ontkennen dat ik ook een jaartje ouder word en het dus normaal is dat dingen veranderen, maar ontwikkelingen gaan snel. Mijn dochter zal de DVD – een hypermoderne uitvinding in mijn jonge jaren – straks misschien niet eens meer kennen. Of anders misschien alleen nog als een typisch vintage ding.

Zolder
Gisteren betrad ik onze zolder (ook wel bekend als opberghok) en viel mijn oog op een doos met daarin een videorecorder. Ooit gekocht van het geld dat ik verdiende met één van mijn eerste bijbaantjes. Tot nu toe heb ik hem nooit weg willen doen, want ergens op diezelfde zolder ligt namelijk ook nog een stapel videobanden. Met daarop films en series, maar ook filmmateriaal van mijn eigen jeugd opgenomen met een heuse videocamera. En ja, die jaren zet ik niet zomaar bij het grofvuil.
Natuurlijk kan ik de beelden overzetten naar een digitaal medium, maar prioriteit geef ik het niet. Dat zegt waarschijnlijk genoeg…., maar toch; ik kan het (nog) niet over mijn hart verkrijgen om ze weg te doen. Ik moet straks toch ook ergens aan mijn dochter kunnen uitleggen wat dat dan in vredesnaam was; zo’n videoband?

Overigens ben ik benieuwd of het me nog lukt om enige uitleg te geven over het uiterlijk van de eerste mobiele telefoon, die een formaat had dat het een handtas op zichzelf leek. Laat staan dat hij erin paste.
Of over de televisie waarbij je zelf naar het kastje toe moest lopen om van zender te wisselen. Of over het feit dat het inademen van andermans rook tijdens het eten van je hoofdgerecht in een restaurant heel normaal was. Of over de papieren strippenkaart die je moest kopen bij een tabakswinkel voordat je met de bus kon reizen. Of over al die zware boeken die mee gingen naar school. Zo veel boeken, dat je wel een flinke rugtas mee moest en je rug aan het eind van de week op knappen stond. Of over het typische geluid dat de modem maakte bij het inbellen voor een internetverbinding (pure nostalgie!).

Pauze
Ik vrees dat het lastig wordt. Gisteravond betrapte ik mezelf namelijk ergens op. Ik zat in de tuin en genoot nog even van de avondzon. Het was bedtijd voor dochterlief. Ik bedacht dat het handig zou zijn om de zon even op pauze te zetten, zodat ik er nog even van kon genieten als dochter op bed lag. Het was misschien maar een nanoseconde dat die gedachte door mijn hoofd flitste, maar het gebeurde wel. Ik schrok van die ‘automatische’ gedachte. Van het feit dat mijn onderbewustzijn ervan uitgaat dat alles tegenwoordig maar te regisseren is. Te besturen met één druk op de knop.

Maar gelukkig. Sommige dingen veranderen nooit. Die blijven zoals ze zijn, omdat wij mensen daar geen vinger in de pap hebben. Ik hoef mijn dochter straks alleen maar uit te leggen dat de natuur zich niet laat sturen. Dat de zon elke dag opkomt en ook elke dag vanzelf weer onder gaat. Helemaal automatisch. Hmmm…..zo bezien toch best een moderne vinding.