Ik ben een vrouw.

“Ja, èn?” zullen de meesten van jullie nu waarschijnlijk denken. Maar toch wil ik het nog maar een keer benadrukken. Ik ben een vrouw. Niks meer, maar ook niks minder. Niet minder dan wie dan ook. Alleen niet iedereen lijkt dat te begrijpen. Of eigenlijk; niet iedereen lijkt dat te respecteren. Maar ikzelf hecht toch wel waarde aan dat vrouw zijn. En vooral aan het vrije leven wat daarbij hoort. In het land waar ik ben opgegroeid, vinden mannen het over het algemeen oké als vrouwen hun eigen weg gaan. Hun eigen keuzes maken en doen waar ze zin in hebben. Aan die geëmancipeerde houding van vrouwen ging hier in Nederland een weg vooraf. Daar ben ik me bewust van, maar sinds ik mijn ogen open deed op deze wereld hadden de vrouwen al genoeg rechten om dat vrije leven met beide handen aan te grijpen. Ik benader de wereld dan ook vanuit dat perspectief. Ik vind het heel normaal om eigen keuzes te maken, de kleren te dragen die ik leuk vind, een opleiding te kiezen die bij me past of een evenement te bezoeken als ik daar zin in heb. De laatste tijd weet ik alleen niet meer zo zeker of ik dit alles nog wel zomaar kan. Berichten over aanrandingen, berovingen en verkrachtingen van vrouwen door groepen al dan niet allochtone mannen komen druppelsgewijs naar buiten. Groepen mannen die vinden dat ze dat vrouwen aan kunnen doen, omdat ze nu eenmaal vrouw zijn. In hun ogen de mindere van de twee geslachten. Het beeld van groepjes mannen die een vrouw belagen alsof ze een voorwerp is, doet me walgen en maakt me kwaad. De mate waarin de berichtgeving naar buiten komt, maakt die kwaadheid nog een tikje erger. De gebeurtenissen in Duitse steden tijdens Oudejaarsnacht werden dagenlang in de doofpot gestopt. Geen krant of nieuwssite repte erover. Zelfs de politie kreeg de juiste berichtgeving niet de wereld in. En dat in een tijd waarin elke scheet binnen no time op social media te vinden is. Hoe vreselijk naar moet je je voelen als je je als vrouw al een verschrikkelijke nacht hebt meegemaakt en je verhaal vervolgens ook nog eens niet (h)erkend wordt?  De burgemeester (nota bene een vrouw) van Keulen heeft vervolgens de gouden tip om herhaling te voorkomen. “Houd minimaal een armlengte afstand van personen die je niet kent”. Maar natuurlijk mevrouw de burgemeester. U gaat alleen op tijdstippen de straat op dat zelfs geen hond zich naar buiten waagt? U maakt nooit gebruik van het openbaar vervoer? Weet u hoe een kroeg er op zaterdagavond van binnen uitziet? Kortweg een onnozele uitspraak waar mevrouw de burgemeester inmiddels al veel kritiek op heeft gehad, maar het gaat me ook om de gedachte erachter. Je moet je als vrouw dus aan gaan passen aan een groep die vindt dat je niks waard bent. De omgekeerde wereld als je het mij vraagt. Natuurlijk mag je oplettend zijn en ik loop echt niet zomaar iedere donkere steeg in, maar ik wil wel gewoon in mijn feestjurkje concerten blijven bezoeken. En wie daar moeite mee heeft, blijft maar lekker thuis. Op de bank, bij zijn vrouw. Of staat die vrouw soms ook gewoon lekker vrij te dansen op een carnavalsfeest? En hoopt die man dat zijn vrouw weer veilig thuis komt? Een gedachte die elke man toch zou moeten hebben. Ik wil het daarom nog maar eens benadrukken; ik ben een vrouw. Niks meer, maar ook niks minder.