Oh, het spijt me zo. Wat ben ik stom geweest. Ik heb het al een paar keer tegen je gezegd, maar tot nu toe houd je voet bij stuk. Je zwijgt in alle talen. Wat ik ook doe, wat ik ook zeg; het lijkt niks met je te doen. Maar ik meen het. Mijn sorry is oprecht en gemeend. Ik zeg het daarom nu ook maar even in het openbaar. Iedereen mag lezen hoe erg ik er mee zit. Ja, ik geef toe; het is mijn eigen schuld. Ik ken je door en door en wist heel goed dat je niet van water houdt. Ik bescherm je normaal gesproken ook met man en macht. Dat weet je toch? Kun je je de dag nog herinneren dat wij verenigd werden? Ik heb toen meteen gepaste kleding voor je gekocht. Alles om te voorkomen dat ik je pijn zou doen of definitief zou beschadigen. Ik neem je nogal wat op sleeptouw en een ongelukje zit dan eenmaal in een klein hoekje. Al meer dan twee jaar gaat dat prima samen. Jij maakt mij gelukkig en naar mijn idee ik jou ook. Je hebt in ieder geval nooit eerder laten blijken dat je van me af wilt. Ik heb een tijdje geleden dan ook besloten je voorlopig niet in te ruilen voor een ander. Ik heb er zelfs voor getekend! En nu… Nu zwijg je me dood. Zelfs als ik bij je op de juiste knoppen druk, geef je niet thuis. Terwijl je hier normaal gesproken toch duidelijk op reageert. Je houdt dit gedrag nu al meer dan twee weken vol, maar ik kan het niet meer. Ik wil nu weten of je nog bij me terugkomt. En ja, dan zeg ik nogmaals sorry en ik beloof je dat ik het nooit meer zal doen. Ik check al mijn zakken nu de hele dag door en dat gaat me goed af. Natuurlijk vergeef ik jou dan deze weken van stilzwijgen. Ik wil je gewoon heel graag weer terug. Niets voldoet namelijk zoals jij. Ok. Ja, ik geef toe; er is een vervanger. Maar dat is tijdelijk. Echt waar. Je weet dat ik niet zonder kan, dus vergeef me dat. Lieve oogappel; jij bent de enige die mij doorziet en echt alles van me weet. Geef je me dat fijne gevoel weer terug? Dan worden we samen oud. Ja, zonder dat je het water uit de toiletpot ooit nog van dichtbij hoeft te bekijken. Beloofd.