Rrrrrrrrrrrr…..ik stuur hem eerst naar rechts, waar ik hem zijn werk laat doen. Rrrrrrrrrrrr……Zodra ik vind dat hij daar klaar is, mag hij op links doen waar hij goed in is. Starend in de spiegel zie ik hoe hij het perfect doet. Na twee minuten is hij klaar. Ik geef mezelf een lach. Heeft hij alle hoekjes en gaatjes gehad? Yep. Mijn tanden stralen weer. Wonderlijk eigenlijk hoe normaal ik het vind dat alles tegenwoordig zo automatisch gaat. Ik hoef mijn tandenborstel alleen maar een beetje bij te sturen. Verder gaat alles vanzelf. Terwijl ik dit denk, hoor ik de ketel boven aanspringen. De thermostaat start vanzelf op. Het water uit de kraan is binnen no-time op de juiste temperatuur, met één druk op de knop tovert de blender van stukken fruit een heerlijke smoothie en wanneer mijn autoruit beslagen is, springt de blower automatisch aan om mij mijn zicht weer terug te geven. Ingegeven door deze gedachtestroom, borrelt bij mij des te meer de bewondering op als ik terugkijk op een paar weken terug. Toen speelde er zich voor onze deur namelijk een wonderlijk tafereel af. Het begon maandagochtend vroeg. Net uit bed schuifelde ik met mijn blote voeten over het tapijt. Ik opende de luxaflex. Het was mistig en aan de witte gloed op het gras kon ik zien dat de temperatuur ergens rond het vriespunt moest liggen. Door de mist heen zag ik schimmen zich druk bewegen op het gras van de speelplaats voor onze deur. Met ferme bewegingen staken drie mannen hun scheppen in de grond. Hopen aarde en gras verdwenen in een container. Aan het eind van de ochtend was een groot speeltoestel volledig uitgegraven en half afgebroken. Met grote interesse volgde ik daarna dag na dag de werkzaamheden op het speelplein. In rap tempo was de gehele speelplek ontdaan van speeltoestellen en verrees er een geheel nieuw ingericht plein. Misschien iets wat we inmiddels heel normaal vinden. Gemeenten die zorgen dat speelplaatsen veilig worden en blijven ingericht. Er verschijnt bij een verantwoordelijke ambtenaar vast geheel automatisch een melding op zijn computerscherm dat aangeeft dat het tijd wordt voor een opknapbeurt van een één of ander pleintje. Wat volgt is een procedure die ervoor zorgt dat de opdracht aan een partij wordt gegund. Helemaal niet interessant. Computers doen het meeste werk. Nee, wat daarna gebeurt; dat vind ik pas abnormaal. ‘Echte’ werkmannen voeren de opdracht handmatig uit. Niks geen druk op de knop die van losse balken en schroeven een geheel nieuw speeltoestel tovert. Nee, gewoon een paar mensenhanden die door de hersenen aangezet worden om te maken wat er van ze verwacht wordt. Natuurlijk wordt er hier en daar een boormachine ingezet, maar die wordt nog altijd aangestuurd door datzelfde menselijke denkvermogen. En ik merk dat ik dat knap vind in een tijd dat er zo ontzettend veel ‘gewoon’ geautomatiseerd gaat.

Met de warm wordende badkamervloer onder mijn voeten, kijk ik nu wederom uit het raam naar de plek waar het wonder zich heeft voltrokken. De werkmannen zijn alweer een tijdje verdwenen en wat is achtergebleven, is werkelijk prachtig. Een gloednieuw klimtoestel met glijbaan, balken om op te balanceren, een nieuw schommeltoestel. Allemaal in no-time gemaakt door mannen met power. Waarschijnlijk hebben deze heren zich nu allang weer gestort op hun zoveelste klus. Totaal vergeten wat ze hier voor de deur met hun eigen handen hebben neergezet. Maar ze moesten eens weten hoe hun handwerk gewaardeerd wordt. Naast het feit dat ik weer even besef hoe mooi het is wat die mensenhanden kunnen realiseren, maakt de doelgroep gretig gebruik van het resultaat en staat hùn schommel nagenoeg nooit stil. En daarom beste mannen; geef ik jullie hierbij met mijn automatisch gegenereerde schone tanden een grote glimlach!