Bam…..daar verdween de (in mijn vorige blog beschreven) komkommertijd als sneeuw voor de zon. In één klap stond ik weer met beide benen op de grond. Alhoewel ik er beter even bij kon gaan zitten, want van een onbezorgde zomerperiode was plotseling geen sprake meer. Weg onbezorgde komkommertijd. Keihard werd er (wederom) een deuk in mijn vertrouwen geslagen.

Donderdag 17 augustus, 17.00 uur. Vakantievierende mensen van overal ter wereld lopen op de Ramblas in Barcelona. Een populaire winkelstraat onder toeristen. Ook als je niet van winkelen houdt, is het hier een komen en gaan van mensen die de straat bezoeken om doorheen te slenteren. Al mensen kijkend op zoek naar een terras. Of gewoon om zich te verplaatsen van de ene wijk naar de andere wijk in de stad.

Zo loopt daar ook de Australische Julian. Een jochie van zeven jaar. Aan de hand van zijn mama. Hoogstwaarschijnlijk op zoek naar gezelligheid. Met een nieuwsgierige blik in de ogen opkijkend naar de mensenmassa die zich al pratend en lachend voortbeweegt op de Ramblas-boulevard. Misschien maakte hij grapjes, misschien was hij vermoeid, misschien zeurde hij om een ijsje. Wat hij ook deed; het was het laatste wat hij deed.

Ondoenlijke opgave
Zijn prille leven stopt een paar minuten later acuut als een jonge man besluit dat dit zijn einde moet zijn. Samen met nog tientallen andere Ramblas-bezoekers wordt hij meegenomen op de bumper van een bestelbus. Als pinnen omver gekegeld. Binnen een paar seconden van gelukzalige vakantie naar een groot gat vol ellende. Julian kan de klap niet aan. Hoe groot zijn levenslust wellicht ook was; zijn kinderlijke energie blijkt niet voldoende om te overleven. Hij moet zijn mama’s  beschermende hand loslaten. Letterlijk en figuurlijk. Voor altijd. Mama zwaargewond achterlatend.

Mama leeft nog, maar moet het vanaf nu zonder die nieuwsgierige blik van haar oogappel doen.
Een opgave die zelfs voor de sterkste personen op aarde ondoenlijk lijkt.

Julian; misschien kijk je nog steeds met een nieuwsgierige blik de wereld in. Nu vanaf een plekje in de hemel en kun je maar niet snappen waarom er mensen zijn die andere mensen zodanig haten dat ze hier niet meer op aarde mogen rondlopen. Je wacht misschien wel op een antwoord. Maar ik vrees dat die nooit komt. Haat mag namelijk nooit het antwoord zijn op die onbevangen blik van een kind. Op niks eigenlijk.

Een week later
De Ramblas; bijna een week later. Inwoners van Barcelona en een nieuwe stroom van vakantiegangers loopt weer door de straten. Met een iets minder onbevangen blik wellicht. De pijn van de slachtoffers nog steeds voelbaar. Maar het leven gaat door. Want angst is geen antwoord.
Er lopen nu weer tal van zevenjarige jongetjes rond op de boulevard. Aan de hand van hun mama’s. Onbezorgd. Met nieuwsgierige blik. Al grapjes makend of zeurend om een ijsje. Gewoon zoals dat hoort. Want haat is geen antwoord.

Rust zacht Julian.

© Facebook