Met veel te veel lichamen op een kleine ruimte staan we tegen elkaar aan geplakt. Een zweetgeur laat zich hier en daar niet maskeren in de bus waar geen enkel raampje open staat vanwege een airco die zijn best doet om nog iets aan de hitte te doen. Het is één van die typische ‘luxeproblemen’, waar ik mee te maken heb nu manlief en ik op vakantie zijn (https://www.vonnieschrijft.nl/luxeprobleem/).
Een luxeprobleem noem ik een situatie die ik neem zoals die is, omdat ik op vakantie ben.
In Nederland zou ik wachten op de volgende bus, maar hier prop ik mezelf zonder problemen in een overvolle bus om – me al krampachtig vasthoudend – tegen een onbekende man zijn bezwete lichaam aan te gaan staan.

Pittoreske attractie
Manlief en ik verblijven een paar dagen in Dubrovnik. Een historische stad in Kroatië waar de thermometer ruim 30 graden aantikt. We genieten van het mooie weer, de helderblauwe zee, de prachtige uitzichten en de pittoreske ‘oude stad’.
De oude stad vormt het centrum van een uitgestrekt gebied dat Dubrovnik omvat. Van de luchthaven tot aan de schiereilanden ten westen van het centrum vormt een lange kuststrook een grote pittoreske attractie. Alhoewel attractie in deze misschien niet het juiste woord is. Ik vind dat het afbreuk doet aan de schoonheid van de natuur en de eindeloze uitzichten die je vanuit de bergen hebt op de helderblauwe zee en de eilanden die erbovenuit rijzen.

We beklimmen de trappen in de smalle straten die steil tegen de bergen zijn aangelegd, we lopen over de oude stadsmuren, die deels weer opnieuw zijn opgebouwd na de oorlog die in de jaren ’90 woedde en we laten ons met een kabelbaan naar een uitzichtpunt boven de stad brengen.

Bovenop de berg genieten we van het weidse uitzicht en brengen we ook een bezoek aan het oorlogsmuseum dat gevestigd is in een fort dat middenin de bergen is gecreëerd. Het fort is een belangrijke (misschien wel belangrijkste) pijler geweest in de verdediging tegen de Serviërs die het gebied in 1991 ‘zonder reden’ aanvielen.
We lezen het verhaal van het Kroatische leger dat op stel en sprong uitgebreid en beter georganiseerd moest worden. Veel vrijwilligers meldden zich om ‘hun’ land met hand en tand te verdedigen tegen de plotselinge aanval.

Nationalistisch
De teksten die de foto’s in het museum begeleiden zijn nogal nationalistisch geschreven. Bijna heroïsch. De geslaagde verdediging van het land vormt de aanleiding om de helden van het leger in het middelpunt van de verhalen te zetten.

En dit is in bepaalde opzichten ook wel logisch. Want we zijn hier immers in het land waar deze helden een voor hen geslaagde missie uitvoerden. En daarbij; met zoveel schoonheid dat het land bezit mag je ook wel trots zijn.
We genieten deze dagen namelijk niet alleen van de natuurlijke schoonheid, maar ook van de opgeruimde en schone indruk die de stad op ons maakt en de vriendelijke lokale bevolking die we overal treffen.
In de vier dagen dat we in de stad zijn, treffen we welgeteld één keer een dame in de bediening die wat minder vriendelijk uit haar ogen kijkt. Maar wat wil je ook als je je werk moet doen in de felle zon in een door de hitte bevangen binnentuin? En buiten dit; ze voert haar werk toch efficiënt en goed uit.

Trots
Kortom; ons bezoek aan de stad heeft onze harten doen smelten. En met het WK dat overal op de televisieschermen te volgen was, deelden we ook een beetje mee in het trotse gevoel dat de Kroaten hebben voor hun land. Want het Kroatische voetbalteam presteert meer dan goed in deze fase van het toernooi.

Een gepaste trots voor hun land dus. Ik snap het wel. Want als ik als een tijdelijke stadsgenoot na een paar dagen weer boven mijn eigen landje vlieg, heb ik een prachtig uitzicht en voel ik ook een gepaste trots.
Weliswaar is de zee niet helder en blauw, is het Nederlandse voetbalelftal niet vertegenwoordigd op het grote wereldtoernooi en is de hoogte van het Nederlandse landschap vergeleken met de bergen in Kroatië een lachertje.
De Deltawerken, de waterrijke uitgestrekte landschappen en de grootste haven van Europa, die op deze mooie avond goed zichtbaar onder mij voorbij trekken, toveren bij mij toch een glimlach op mijn gezicht. Op bepaalde gebieden ben ik voor een wereld zonder vastomlijnde grenzen, maar dit kunstwerk voelt toch een beetje als een ‘eigen’ creatie. Een creatie waar ik trots op ben. Een welkom terug!