Oh nee, daar is er weer één! Groot, wit en klaar om door mij te worden aangepakt. Maar ik moet me inhouden. Ik ken de mevrouw voor me in de rij bij de kassa helemaal niet. Laat staan dat ik bij haar in haar nek ga zitten met mijn vingers. Toch kan ik mijn blik er niet van afhouden. “Made in Bangladesh” lees ik. Hmm, een H&M’tje dus.

Labels in kleren; ik kan er niet tegen. Het is misschien een persoonlijke tik, maar ik kan het niet aanzien als ze te pas en te onpas uit kleding omhoog steken. In nekken, op ruggen of gewoon zichtbaar door de stof heen. Een prachtige feestjurk is met merkje in de nek voor mij meteen een goedkoop ding. De trotse blik van mijn collega bij het showen van haar nieuwe blouse wordt door mij teniet gedaan als ik door de stof heen een groot label op haar zij zie bungelen (“aaah, waar is de schaar?!”)

Het toppunt vind ik een zelfverzekerde vrouw, die met mooi verpakte billen in een bikinibroekje over het strand paradeert….mét labeltje op haar rug. Dat maakt die mooie billen ineens een stuk minder elegant. Meestal heeft de man die ernaast loopt er totaal geen erg in. Het zal dus wel aan mij liggen, maar toch kan ik me niet voorstellen dat de vrouw in bikini ’s avonds blij is met een wit vierkantje als ‘brandmerk’ op haar bruingebrande rug.

Merkjes; wat willen ze ons eigenlijk vertellen? Hoe heet je iets moet strijken, waar je kledingstuk gefabriceerd is, dat je het vooral niet met andere kleuren in aanraking moet laten komen. Eigenlijk dus best een heleboel. Daar kwam ik achter toen mijn feestjurkje laatst naar de stomerij moest. Uiteraard geen merkje meer te bekennen, dus of mijn jurk gestoomd mocht worden….geen idee. Het resultaat van de stoombeurt kon dus niet gegarandeerd worden. Slik… Daar werd mijn labeltjes-haat gestraft. Gelukkig kwam het met dit jurkje helemaal goed en kon ik het die week erna gewoon weer aan. Maar toch hoop ik dat er een dag komt dat de wereld wat minder opmerkelijk gaat worden. Dat ik niet meer de kriebels krijg bij het zien van de maten van mijn buurvrouw, dat er geen gat meer in de kleding wordt veroorzaakt doordat het label iets te ver is weggeknipt of dat ik zie dat de ‘Gucci-tas’ van een meisje op straat gewoon uit Turkije blijkt te komen.

Ik zie een uitdaging voor de fabrikanten. Een QR-code aan de binnenkant van de kleding, een gebruiksaanwijzing op internet of op de kassabon misschien? Voorlopig is het nog toekomstmuziek. Dus lieve lezers, wees gewaarschuwd…. Mocht je iets voelen kriebelen in je nek of op je rug; het kan zomaar zijn dat ik het ben…!