Donker, nat en koud. Het is zo’n dag die aanvoelt alsof het maar niet dag wil worden. Regendruppels banen zich een weg naar beneden over mijn slaapkamerraam. Stroompjes water die steeds opnieuw beginnen. De hemel huilt en ik snap ergens wel waarom. Er hangt een waas over Nederland. Een waas waarvan ik nooit gedacht had dat die er zou komen. Ik bekijk de wereld normaal gesproken met een positieve blik, maar nu blijft er iets sombers in mijn hoofd hangen. Gisteren is onze grote held in Nederland aangekomen. Met de boot, zijn paard en ontelbare cadeautjes. Cadeautjes voor Bart, Anouar, Benthe, Yilmaz en al die andere duizenden Hollandse kids. Zwaaiend werd Sinterklaas dit weekend overal in het land onthaald. Kinderen met ogen vol verwachting. Zou die man met mijter en baard dit jaar ook weer op tijd zijn voeten op de bodem van ons kleine landje zetten? Heeft hij alles bij zich? Hij zou toch niet de weg kwijt zijn?

Op tv zie ik kinderen die al weken uitkijken naar zijn komst. Geschminkt, verkleed als Sint of Piet, getooid met een veer of een zelfgemaakt vlaggetje in de hand. Smoeltjes vol spanning. Het typische beeld dat hoort bij dit feest. Want dat is het en hoort het te zijn; een feest. Een feest waarbij kinderen beloond worden voor hun kind zijn. Vurig gelovend in het goede in de wereld. Onbevooroordeeld en vrij. In de belevingswereld van een kind gaat het niet over discussies in zwart of wit. Daar gaat het over cadeautjes, schoenen zetten en mooie tekeningen maken. Over wortels voor het paard, pepernoten daarvoor in ruil en zo hard mogelijk liedjes zingen. Een onbetaalbare belevingswereld. Iets wat altijd moet blijven bestaan.

Helaas hangt er nu een waas over die wereld. Eentje waarvan ik nooit dacht dat die in Nederland zou ontstaan. Zullen we in die kinderbelevingswereld stappen? Dan maken we samen een tekening, zingen we liedjes en hopen we op cadeautjes. Ik ga vroeg naar bed en voel de zenuwen door mijn lijf gaan….zou er morgen iets in mijn schoen zitten?