Ik sta op haar te wachten bij de voordeur. Met een grote glimlach komt ze op me afgelopen. Haar rollator stevig vasthoudend, maar zonder kan ze ook nog prima wat stappen verzetten. Haar rimpels verklappen een bepaalde leeftijd, maar 91 jaar zou ik haar bij lange na niet schatten. Haar lach klinkt door de gang en ze roept “Hé lieve schat! Wat goed je weer te zien!” Nog een paar meter en ze is bij me. Met haar armen uitgestrekt neemt ze de laatste stap. Een dikke knuffel volgt. Ik ben bij mijn nieuwe oma. Al een lange tijd heb ik geen ‘echte’ opa’s en oma’s meer. Ze hebben alle vier gelukkig een behoorlijk mooie leeftijd behaald, maar uiteindelijk heeft de ouderdom het van ze gewonnen. Na een aantal jaren zonder opa’s en oma’s te hebben geleefd, kwam ik afgelopen najaar in contact met een nieuwe potentiële oma. Via de vrijwilligersorganisatie waar ik me bij had aangemeld, leerde ik haar kennen. Tijdens het eerste voorstelrondje was het al duidelijk; deze dame praat graag. Over vroeger, over nu. Over haar kinderen en over haar dementerende man, die drie dagen in de week naar de opvang gaat. Ondanks haar praatgrage instelling, voelt ze zich vaak eenzaam. Zelfs als haar man gewoon bij haar is, kan het de hele dag stil zijn in huis. Daarnaast kampt ze met wat ouderdomsongemakken en ziet ze de wereld door een wazig perspectief. Dat ze überhaupt nog iets kan zien, is volgens de doctoren een wonder. Volgens haar komt het door God. De persoon waar ze haar kracht uit put en waarvan ze weet dat die er altijd voor haar is. Een prachtig houvast. Maar dat zo’n kwieke vrouw, die met haar hoofd nog volop in het leven staat, zich toch zo alleen kan voelen, dat raakt me. Dat we een ‘match’ werden, was tijdens dat eerste gesprek daarom al meteen duidelijk. Onze eerste date volgde al snel en sindsdien ben ik haar ‘lieve schat’ en ziet ze me als een engel die op haar pad is gestuurd. Benamingen die mijn aandeel in haar leven overschatten. Maar dat is gezien door mijn ogen. Door haar ogen ben ik echt die engel en is ze iedere keer weer zo oprecht blij om mijn stem te horen of me in levende lijve te zien. Toen ze twee maanden geleden moest verhuizen naar een zorginstelling, omdat thuis wonen niet meer ging, kon ik officieel geen vrijwilligster meer voor haar zijn via de organisatie waar ik ingeschreven sta. Ze helpen alleen mensen aan vrijwillige hulp die (nog) geen andere zorg krijgen. Ik zou daarom binnen een halfjaar al afscheid hebben moeten nemen van mijn nieuwe oma. Maar geen haar op mijn hoofd die daaraan denkt. Hoe kan ik als zonnestraal in iemands leven nu plotsklaps weer verdwijnen door de regeltjes die toevallig vanuit de overheid zijn bepaald? Hebben mensen in een zorginstelling geen recht op wat extra aandacht? Toen mijn oma belde om te vragen of ze me nu niet meer zou zien, heb ik haar dan ook direct gerust gesteld. Ik heb geen regeltjes nodig die me zeggen hoe ik iets voor iemand kan betekenen. En ondanks dat ik merk dat de ouderdomsongemakken haar steeds meer parten gaan spelen, hoop ik nog heel lang die engelen-titel te mogen dragen.