Vandaag zouden ze exact één jaar bij elkaar zijn. Eén jaar waarin ze bijna onafscheidelijk waren. Ze waren nooit ver uit elkaars buurt. Lagen nachtenlang meer in elkaar dan op elkaar. En nu…Nu zijn ze elkaar kwijt.

Samen maakten ze ellenlange wandelingen. Door het bos; dat waren de fijnste. Ze hielden elkaars hand niet vast; naast elkaar lopen was voldoende. Voldoende om die intense verbondenheid tussen hen te voelen. Met alleen knisperende blaadjes onder zich die hun aanwezigheid verraadde.
Maar ook liepen ze regelmatig door de straten van hun woonplaats. Over de grijze stoeptegels die hen leidde van hun huis naar de supermarkt en weer terug. Ze lieten zich hobbelend voortbewegen over de kleine keitjes van de Grote Markt, gleden samen uit als het geijzeld had en stonden altijd stil voor exact dezelfde winkelruit. Ja, ze wisten; dit was echte liefde.

Ongegeneerd staren
Op kantoor zagen ze elkaar ook regelmatig. Niet elke dag, maar het was genoeg om ook daar een warme band met elkaar te onderhouden. Hele dagen konden ze daar ongegeneerd naar elkaar staren. Niemand die daar een probleem van maakte. Ze liepen naar dezelfde koffieautomaat, waar ze altijd even stil hielden en hoorden daar dan de meest flauwe grappen aan.
Na zo’n dag konden ze niet wachten op het moment dat ze weer op elkaar konden liggen. Dat gebeurde na thuiskomst dan ook heel snel. Heerlijk vonden ze dat.

Kale plekken
Qua uiterlijk leken ze erg op elkaar. Ze hulden zich in het zwart en droegen dezelfde maat. Dat verraadde ook hun onlosmakelijke band. De één had hier en daar misschien al wat kale plekken, maar dat vond de ander juist wel aantrekkelijk. Het verzorgende karakter van die ander kwam hier goed van pas.

Natuurlijk was niet alles perfect. Zo had de één een duidelijke linkse voorkeur en was de ander een overtuigend aanhanger van rechts. Ze probeerden zich wel eens een dagje in het keurslijf van de ander te bewegen. En soms keken ze elkaar een tijdje niet aan. Dan won de situatie en werden ze gedwongen wat afstand van elkaar te houden. Maar uiteindelijk kwamen ze toch altijd weer terug op hun vertrouwde plek: in elkaar gerold in hun knusse bed.

Het lot
Tot vandaag….Na hun regelmatig terugkerende doucheritueel van gisteren, waarbij ze elkaar wild van links naar rechts slingerden, waren ze elkaar plotseling uit het oog verloren. Hij had naarstig uitgekeken naar zijn maatje. Zijn ziel, zijn zaligheid. Maar hij zag haar niet direct.
Hij bevond zich op de zolder. Een ruimte waar ze na zo’n douchebeurt normaal gesproken samen opdroogden, maar nu moest hij het alleen doen. Zou ze hem soms willen verrassen?

Hij wachtte gedwongen af en bracht de nacht alleen door. Toen de eerste zonnestralen hem uit zijn slaap haalden, wachtte hij vol spanning af. Wat hield ze het lang vol hem alleen te laten.
Toen hij zich even later op de eerste etage bevond, zag hij nog steeds geen spoor van zijn ziel, zijn zaligheid, zijn holletje om in te kruipen.
Hij voelde zich heen en weer geslingerd worden tussen hoop en vrees en belandde in zijn eentje in een hoek. Klaar om het lot te ondergaan. Het lot van een verdwaalde linker sok.