Soms…dan heb je zo’n dag. Zo’n dag dat alles tegen lijkt te zitten. In de loop van de jaren heb ik ‘geleerd’ (kuch, kuch) om niet meteen bij de pakken neer te gaan zitten als iets niet gaat zoals ik wil of als er iets minder leuks gebeurd. Ook al is dat een paar keer achter elkaar op één dag. Dus liet ik ook op deze dag mijn koppie niet hangen. Tot vanavond dan…

Toen ik vanochtend mijn ogen opende en met mijn hoofd nog heerlijk op mijn kussen lag, was er nog niet zoveel aan de hand. Ik had best prima geslapen (en dat is met een baby in huis toch maar weer in de pocket). Maar toen ik mijn hoofd op probeerde te tillen om overeind te komen, was er iets dat me tegenhield; een enorme kramp in mijn nek. Zo erg dat ik mijn hoofd geen kant op kon draaien of keren. Ok…even wat masseren, kneden en duwen en langzaam omhoog proberen te komen.

Au! Alsof er tien olifanten op mijn nek hadden staan hupsen vannacht (niet dat ik dat zou overleven, maar beeldspraak doet een hoop). Hmm, door de pijn heen dan toch nog maar een keer proberen. Ik moest wel, want dochterlief vond dat ik inmiddels toch wel naast haar bed moest verschijnen.

Over de rest van de dag zal ik maar niet verder uitweiden. Dan wordt het zo’n klaagzang en daar houd ik helemaal niet van.

Behalve dan dat ik nog wat wilde werken voor een organisatie, maar daarbij zowel met problemen bij de opmaakfunctie van de website als een op onverklaarbare wijze geblokkeerd Facebook account te maken kreeg. Een installatie van mijn nieuwe laptop, waarmee ik zelfs met een aangekochte code tegen een inlog-muur bleef oplopen. En een digitaal fotoboek waarmee ik al aardig op weg was, maar waar nu van blijkt dat mijn gedane werk voor niets is geweest. Software-problemen, niks meer aan te doen.

Maar zoals ik eerder al zei; ik laat mijn humeur niet zomaar verpesten. Dus als ik later op de dag de bus net voor mijn neus weg zie rijden (want vandaag was hij toevallig echt stipt op tijd), laat ik me niet van mijn stuk brengen.
Ik loop een rondje extra met dochter, omdat ik dan wat afleiding heb. Ik ben niet zo goed in wachten. Als ik vervolgens weer bij de halte kom, blijkt de bus oponthoud te hebben. Ik loop nog een klein rondje en zie vervolgens achter me de bus toch bij de halte staan…(er stond net toch echt nog 7 minuten op het bord!). Wederom dus gemist, maar niet getreurd. Er komt straks weer een bus. En dochter geniet nog een kwartier extra van de rondzwemmende eendjes.

Eenmaal op de plaats van bestemming, heb ik te weinig tijd om al mijn geplande boodschappen te doen. Maar ach, we verhongeren niet.
De terugweg sta ik op tijd bij de bushalte. Eenmaal in de bus, merk ik al snel dat het de verkeerde lijn is (ja, een 8 en een 9 lijken voor mij op elkaar en het tijdschema van die buslijnen verschilt ook maar één minuut. Heb ik me eerder al eens aan deze steen gestoten? Ja. Maar vandaag is de perfecte dag om die steen nog eens te voelen).

Ik stap  de eerstvolgende halte weer uit en hoop de juiste bus toch nog bij de om de hoek gelegen halte te gaan halen. Maar helaas zie ik de bus vandaag voor de derde keer voor mijn neus wegrijden. Om het bus-avontuur niet verder in het honderd te laten lopen, besluit ik maar te gaan lopen. Paar kilometertjes. Op nieuwe sandaaltjes. Gedurfd, maar toch gedaan.
Resultaat; veel later thuis dan gepland, een dochter die niet meer wil slapen en zere voeten (niet vanwege de afstand, maar de niet ingelopen schoenen).

Ok, adem halen. Tot nu toe ging alles dan niet zoals gepland, maar afgezien van de onafgemaakte klussen en mijn ontzettend zere nek en moeie voeten, zit ik hier nog steeds.

Het avondeten smaakt me prima. Dochter smult met me mee, maar na het avondeten besluit zij de massief houten eettafel nog even van dichtbij te willen bekijken.
En dan ook echt van heel dichtbij.
Té dichtbij.
Boem. Au, schrik, huil.

Vanavond had ik nog moed genoeg om een bananenbrood te gaan bakken. Gewoon, omdat ik dat leuk vind. En lekker. En misschien sluit ik de dag dan nog fijn af. Eitjes, bananen, dadels, meel. Tot zover gaat het prima.
Boter. Even de boter laten smelten in de pan. Een pan die ik regelmatig gebruik, niks aan de hand. Zou je zeggen…, want op zo’n dag blijft die pan niet gewoon staan hoe die altijd op het fornuis staat. Nee, die staat ineens te wiebelen en valt op onverklaarbare wijze met hete boter en al over mij en de keuken heen. Het resultaat laat zich raden. Vet. Overal vet. Vloer, keukenkastjes, kleren en inmiddels heb ik ook een huiskamer vol vette voetafdrukken. Een spekglad einde op een niet zo gladjes verlopen dag. Zo’n dag…

Mijn brood; die staat inmiddels af te koelen. Of hij gelukt is? Geen idee. Ik kijk morgen wel. Want morgen is alles beter dan vandaag.