Afgelopen week beleefde ik een bijzondere dag. Het was een dag als andere dagen, maar dan anders.
Ik zag namelijk mooie dingen. Alledaagse situaties die mooi werden gemaakt, omdat mensen elkaar een helpende hand uitstaken of elkaar gewoonweg zagen staan. Iets wat ik tegenwoordig niet meer als vanzelfsprekend ervaar in een tijd die bol staat van de vooroordelen over elkaar en een tijd waarin we vaker op ons smartphone-schermpje kijken dan ooit. Zo vraag ik me tijdens een gemiddeld ritje in het openbaar vervoer bijvoorbeeld af waarom er überhaupt nog zoveel ramen in het voertuig gemonteerd zijn. Overal starende blikken, maar niet uit het raam. Maar die dag was het dus anders.

Krukken
Ik zit nog maar net in de bus als er bij de eerstvolgende halte een vrouw van middelbare leeftijd heftig steunend op haar krukken de bus in probeert te stappen. Het lukt haar met grote moeite. Duidelijk is dat ze dit liever niet doet, maar blijkbaar is ze door – voor mij onbekende -omstandigheden gedwongen zich in deze situatie te begeven. Een andere vrouw op leeftijd helpt haar waar ze kan. Ze checkt voor haar in, ze helpt de vrouw aan een zitplaats en staat haar te woord. De buschauffeur wacht geduldig tot de vrouw haar plek heeft gevonden. Een geanimeerd gesprek tussen de twee volgt en ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat de vrouw met de krukken ‘graag’ haar verhaal doet over het fysieke ongemak. Bij het uitstappen herhaalt zich hetzelfde tafereel in omgekeerde volgorde. En hoe lang het ook duurt; de chauffeur geeft geen kick.
Zelf stap ik ook uit en met enig medelijden kijk ik de vrouw met de krukken na.

Lift
Dan begeef ik me naar de liften van het winkelcentrum. Ik ben namelijk met dochterlief op stap en met de kinderwagen een (rol)trap op is een stunt die ik liever niet zelf uitvoer. Na wat geduld, ge-erger en uiteindelijk een druk op de alarmbel in een lift waarvan de deuren niet meer open willen, sta ik na een minuut of tien nog steeds beneden. Achter de alarmbel was geen menselijke interactie te ontdekken, dus richt ik me op een meneer in pak met parkeergarage-logo. Hij gaat meteen iemand bellen. Terwijl de man zijn telefoon uit zijn zak haalt, reageert de jongeman van de groentekraam ernaast direct en biedt zijn hulp aan. Hij wil de kinderwagen wel even de trap op tillen. Met groot gemak en een lach staat hij binnen no-time boven samen met mijn dochter, die deze ‘lift’ op haar beurt ook wel gezellig vindt. De spullen die tijdens zijn weg naar boven onderuit de wagen zijn gevallen, haalt hij op en brengt hij zonder morren ook nog even naar me toe.

Met een glimlach op mijn gezicht vervolg ik mijn route. En of het nu door mijn glimlach komt of niet, maar bij een drukke doorgang wordt even later de deur voor me opengehouden en bij het oversteken krijg ik voorrang waar ik dat volgens de regels niet eens heb.

Fitness-oefeningen
Een uurtje later sta ik op de parkeerplaats van een ander winkelcentrum. Met een kar vol boodschappen en dochterlief weer bij me, maar nu in het zitje van de winkelwagen. In de tijd dat ik de boodschappen deed, zijn er fietsen in de doorgang naar mijn auto komen te staan. Ik manoeuvreer de winkelwagen tussen de fietsen en mijn auto en dan probeer ik met mijn armen wijd de achterklep van mijn auto te openen en er tegelijkertijd voor te zorgen dat het wagentje niet tegen mijn auto aanrolt. En terwijl ik daar fitness-oefeningen lijk te staan doen, voel ik ineens dat het gewicht aan mijn ene arm wegvalt. “Zal ik u even helpen?”, vraagt een puberjongen met baseballpet die net nog even verderop met zijn vrienden stond te praten. Nou, die hulp komt als geroepen, terwijl ik er helemaal niet om geroepen heb. Dankbaar maak ik gebruik van zijn gebaar en dochter kijkt het tafereel weer met een lach op haar gezicht aan.

En ik glimlachte met haar mee. Ja, het was een bijzondere normale dag.