Oh oh…ja hoor, hij staat weer aan. Mijn ‘automatische piloot’-modus. Ik sta bovenaan de trap in mijn eigen huis, maar weet niet eens meer dat ik de treden heb aangeraakt. En bovendien; wat ging ik boven ook alweer doen? Mijn ogen speuren de kamers af naar een aanknopingspunt, maar ik weet het echt niet. Ik loop terug naar beneden. Daar zie ik mijn laptop op tafel staan en dan denk ik aan de stroomkabel die ik voor mijn trouwe tekstverwerker ging halen. Zomaar een voorbeeld van één van die momenten dat ik me niet bewust ben van de dingen die ik doe. En die momenten, die zijn er nogal veel. Als ik bedenk hoe vaak mijn automatische piloot aan staat, word ik er bang van. Hoe vaak kom ik niet op de plaats van bestemming aan zonder te weten of de stoplichten onderweg wel groen waren? Exact kan ik het niet zeggen, maar het gebeurt….regelmatig. Hetzelfde geldt voor het aanzetten van de waterkoker, naar het toilet gaan, het gasfornuis aanzetten, een komkommer snijden en hoe vaak denk ik nog na bij het opstappen van mijn fiets? Behalve dan als het een herenmodel is, werkelijk nooit. Sinds ik me bewust ben dat ik over een automatische piloot beschik, probeer ik zaken anders aan te pakken of er een nieuw licht op te laten schijnen. Toen ik gisteren mijn vaste wandelrondje eens tegen de klok in liep; zag de wereld er ineens heel anders uit. Alsof ik in een andere omgeving was. Mijn tanden poetsen is ook zo iets. Hoe vanzelfsprekend zet ik dat ding aan (ja, ik poets elektrisch) en word ik na twee minuten ‘gewekt’ uit mijn gedachten? Het poetswerk gaat blijkbaar geheel vanzelf. En dan maar hopen dat ik alle kanten van mijn gebit gehad heb. Ik ga mezelf daarom wat vaker in ‘zijn vrij’ zetten. Gewoon om te kijken welke lichten er dan zoal gaan schijnen. Wie weet ontdek ik wel dat ik kampioen ben in opstaan, traplopen, mijn wekker zetten of sterker nog; dat ik in een hele leuke buurt woon. Vanmiddag zette ik mezelf voor de uitdaging om mijn auto weer terug te vinden. In plaats van op zijn vaste plek – lui als ik ben, staat deze normaal gesproken zo dichtbij de in-/uitgang als mogelijk – stond hij nu op een geheel willekeurige plek. Ik liep wat rondjes parkeergarage en nadat de lichten van mijn auto vrolijk knipperden, kon ik vertrekken. Trots als ik was op mijn actie om mijn hersenen te laten werken, reed ik daarna naar een tankstation. Ik parkeerde mijn auto links van de bezinepomp, want mijn tankdop zit rechts. Ja…, dat was het geval bij mijn vorige auto die ik nu al een jaar niet meer heb. Zucht. Die automatische piloot weet van geen ophouden. Had ik daarnaast onlangs ook niet geleerd dat er een lampje op het dashboard zit dat aangeeft aan welke kant de tankdop zich schuilhoudt? Met mijn automatische schakelbak rijd ik daarna naar de supermarkt. Ik loop routinematig mijn rondje en automatisch verdwijnen er ook wat spullen in mijn mandje. Zonder me al teveel bewust te zijn van de duizenden producten  in de schappen en de mensen om me heen kom ik op geheel geprogrammeerde wijze bij de kassa aan. Blijkbaar is boodschappen doen niet zo geschikt als uitdagende bezigheid voor mijn brein.

Bij de kassa hoor ik een vader aan zijn dochter uitleggen hoe het zelf-scan principe werkt. “Je moet alle producten zelf scannen en uiteindelijk onthoudt de computer alles en zien we hier hoeveel we daarvoor moeten betalen.” Het meisje kijkt haar vader begrijpend aan en zegt: “Maar als je iets niet scant, dan hoef je er dus ook niet voor te betalen?” “Nee”, grinnikt de vader, “maar dat is stelen toch?” “Nee papa, dat is niet stelen, dat is oplichten.” Kijk, dat noem ik nou eens sterk staaltje van een nieuw licht op de zaak schijnen.