Voor me op de grond liggen opengebarsten kastanje schillen. Van de kastanjes zelf is geen enkel spoor meer te bekennen. Waarschijnlijk allemaal meegenomen om te verwerken in prachtige herfststukjes voor in huis of voor creatieve kunstwerkjes op school. De kastanje schillen liggen tussen de kleurrijke bladeren van diezelfde boom. Voor mijn voeten ligt een mooi groot glad uitgestreken op de grond. Inmiddels wat vergeeld en verregend, maar nog helemaal intact. Mijn gedachten leggen de koppeling naar de hoge kastanjeboom die voor het pand aan de Prinsengracht in Amsterdam stond. De boom waar Anne Frank op uitkeek vanuit haar kleine kamertje op vier hoog achter. Afgelopen week bracht ik een bezoek aan haar huis. Iets wat ik al langer wilde, maar wat er door de lange wachttijden voor de deur tot nu toe nooit van was gekomen. Op de dag van mijn bezoek staat de lange rij met mensen er wederom. Voor mij een teken dat Anne nog steeds ‘leeft’. De rumoer van de straat en het geklets dat in de rij nog klinkt, maakt binnen direct plaats voor stilte. Door middel van pijlen wordt de bezoeker door het huis geleid. Ik sta versteld van wat er allemaal nog bewaard is gebleven. De indeling van het huis is precies zoals het zeventig jaar geleden was. De teksten uit het dagboek van Anne staan in grote letters op de wanden van de kamers afgebeeld of liggen geschreven op papier veilig achter glas. De teksten nemen me mee terug naar de tijd dat zij en haar familie ondergedoken zaten. Stukken behang, de steile trappen die de vier etages met elkaar verbinden, de krakende houten vloeren. Alles neem ik stukje voor stukje in me op. Op de derde etage komt zelfs de originele boekenkast in zicht. De kast die het publieke zichtbare gedeelte van het huis scheidde van de achterkant van het pand. Het deel waar de familie Frank ruim twee jaar zat ondergedoken. Ondergedoken omdat ze toevallig van Joodse afkomst waren. Voetje voor voetje schuifelt de rij mensen door de kamers in het achterhuis. Alleen het gekraak van de houten vloeren doorbreekt de stilte. Niemand zegt iets. Iedereen is doordrongen van hoe benauwd het leven hier moet zijn geweest. De vitrages voor de ramen de gehele dag gesloten, geen verse buitenlucht om in te ademen en vooral de afschuwelijke gedachte dat je gewoonweg niet naar buiten mag. Niet opvallen, doodstil zijn, geen uitzicht op vrijheid. Onzekerheid, machteloosheid, verveling. En waarom? Omdat ze toevallig een Joods gezin waren. Een gezin dat niemand kwaad deed. Een gezin dat alleen maar heel graag een eigen onderneming wilde runnen en een nieuwe toekomst op wilde bouwen in Nederland. Ruim twee jaar lang lukte het de familie om uit het zicht te blijven van de vijand. De vijand die alles wat Joods was wilde vernietigen. Hij is ver gekomen, die vijand. Heel ver. Veel te ver. Naar schatting waren er onder de doden bijna zes miljoen Joodse slachtoffers. Anne was er daar één van. Slechts een maand was ze verwijderd van een vrije toekomst. Wat is een maand op de jaren dat ze in gevangenschap heeft geleefd? Ze mocht het niet halen. Terwijl ik de trappen van het grachtenpand weer afdaal, zie ik een beeld voor me van Anne’s vader; Otto Frank. Hij kwam wel levend terug uit de hel van de concentratiekampen en zocht in Nederland dagelijks naar zijn dochters, waarvan hij niet wist of ze nog leefden. Elke dag weer richting het Centraal Station in de hoop ze daar aan te treffen. Het mocht niet zo zijn.

Anne; je was klaar om de wereld je mooie ik te laten zien. Je teksten verraden dat er een wijze vrouw in je school, die maar één droom had; een bekende schrijfster worden. Die droom is ook zonder jouw fysieke aanwezigheid uitgekomen. Je dagboek leeft. Jij leeft. Net als dat kastanje blad hier voor me op de grond. Weggerukt uit het leven, maar nog steeds duidelijk zichtbaar. Dit blad verdwijnt straks weer. Hij zal vergeten worden. Maar jij Anne; jij hebt samen met miljoenen anderen je leven moeten geven voor een vijand die doodde op basis van racisme. Vergeten mogen we je nooit. Ik hoop daarom dat het succes van je schrijverschap voor altijd is.