De auto, een vliegvakantie, de verwarming aan. Een moestuin, een herbruikbaar waterflesje, een biologische appel. Nieuwe kleding, blauwe bessen uit Chili, tig apparaten aan de lader. Kort douchen, zonnepanelen op het dak, de fiets.
Dit. Dit ben ik allemaal. Een beetje groen en alle tinten grijs ernaast.

Aan de ene kant een fijne toekomst willen voor iedereen die na mij opgroeit. Aan de andere kant gooi ik deze groene principes regelmatig keihard in de prullenbak. Doet dat laatste me pijn? Soms wel. Want ja, ik geef om de natuur. Om alle geuren, kleuren en geluiden die het me biedt.
Maar soms; dan lonkt het gemak. Of de luxe. Of de noodzaak.

Vieze voetafdrukken
Want wat doe je als je met een berg boodschappen aan de kassa staat en je je verantwoorde shopper bent vergeten? Of als het pijpenstelen plenst en er een auto voor de deur staat te lonken?
Dan maak ik minder verantwoorde keuzes. Dan laat ik vieze voetafdrukken achter op een aarde die al zoveel gewicht te dragen heeft. En ja, dat doet best een beetje zeer. Want mijn dochter wil vast over een aantal jaar ook nog graag met haar voetjes op diezelfde aarde dansen. Dus vind ik dat ik me ervan bewust moet zijn hoe zwaar mijn voetafdrukken op onze wereld drukken.

Soms vind ik groene keuzes maken makkelijk, omdat ze voor het oprapen liggen. Zo vind ik het zelf plukken van fruit bij een lokale biologische boer behalve een groene keuze ook nog eens leuk om te doen. En gooi ik het GFT-afval met alle liefde in een aparte afvalbak, omdat die ook gewoon beschikbaar wordt gesteld door onze gemeente.
Het is alleen zo jammer dat ik er niet altijd een goed gevoel van krijg, omdat er voorbeelden te over zijn die de impact van die groene keuzes volledig teniet doen. Waarom worden wij bijvoorbeeld in Nederland van het gas afgehaald, terwijl ze in Spanje nieuwe gasleidingen in de straten aanleggen als alternatief voor losse gastanks? Waarom exporteren we onze tomaten om ze vervolgens weer uit een ander land te importeren? Waarom verhuist het Europees Parlement twaalf keer per jaar van Brussel naar Straatsburg?
Antwoorden zijn er vast te vinden, maar ze zijn alles behalve groen gekleurd.

Toekomstbeeld
Onze Nederlandse regering heeft zich vastgebeten in een klimaatakkoord dat ervoor moet zorgen dat er in 2030 49% minder CO2 wordt uitgestoten dan in 1990. Een prima streven, maar op stel en sprong ons huis verbouwen om van gas over te schakelen op elektriciteit; dat legt toch ook enorme druk op het milieu? En is het niet zo dat een warmtepomp voorzien moet worden van ‘groene stroom’ om daadwerkelijk CO2 reductie te bewerkstelligen?
Het zijn vragen waarop de antwoorden niet eenduidig zijn, omdat we het niet exact weten. Rekenmodellen zijn mooi, maar niet sluitend. Omdat we in de toekomst proberen te kijken. Een toekomst die nog niemand kent.

Ook ik heb geen glazen bol die me vertelt hoe groen de verre toekomst is. Ik kan alleen maar hopen dat onze aarde niet bezwijkt onder het gewicht van al die miljarden voetafdrukken. Daarvoor is hij te bijzonder.
Vandaag zet ik ook kracht met mijn voeten, maar dan op de pedalen van mijn fiets. Nadat ik mijn dochter met de auto naar de oppas heb gebracht. En binnenkort vlieg ik naar een ver oord. Waar ik vooral de lokale ondernemers zal steunen. Groen met alle tinten grijs. Dat ben ik. En hopelijk is dat goed genoeg.

De auto, de fiets.
Plastic of beter niets?
Biologische groente of lokaal geteeld fruit?
De geleerden zijn er nog niet over uit
Wetenschap of op gevoel?
Scheelt dat ene lampje uit nu echt een heleboel?
Een voetstap, van jou nu nog zo klein
Ik hoop dat er straks nog genoeg ruimte voor je zal zijn

© Yvonne Kuijn-Gerrits, oktober 2018