Adem in, adem uit…Met mijn ogen gesloten zit ik op een stenen rand van ons terras. Een lichte zeewind wappert mijn haren langs mijn gezicht. Het is warm, maar niet tè.
In mijn neus de geur van planten, kruiden en vooral de zomer. En naast het ruizen van de wind, worden mijn oren getrakteerd op het gezang van massaal aanwezig krekels. Grappig eigenlijk dat ik die beestjes bijna nooit zie, maar ze met hun geluid toch zo onmisbaar zijn op een zomeravond als deze.

Zo’n plek
Dit is zo’n plek waar je geen auto’s hoort, geen bussen, geen vliegtuigen. Geen muziek, geen stemmen, geen feestgedruis. Niks van wat ik gewend ben met het wonen in de Randstad.
Hier hoor je hoe de natuur haar geluid maakt. Hoe ze haar leven leeft.
Dit is zo’n plek waar je volledig kunt opgaan in het niks doen. In het niks moeten.

Sardinië; een Italiaans eiland in de Middellandse Zee. Op een aantal kilometers afstand zijn er mensen. Veel mensen bij elkaar. Mensen die op het strand zitten, mensen die samen eten, samen drinken, samen feesten. Maar hier niet. Niet op deze plek. Niet op dit moment.

Lichte slaper
Ja, dit is zo’n plek. Zo’n plek waar ik kan gaan slapen zonder dat ik gewekt word door één of ander
geluid. Ik ben een – zoals dat heet – lichte slaper. Altijd al geweest. Ik weet precies wanneer manlief zijn fiets in de schuur parkeert als hij later thuis komt, wanneer de buurt gaat slapen, wanneer de vogels wakker worden. Op veel momenten een hoogst irritante eigenschap, want veelal is het niet echt (of eigenlijk echt niet) noodzakelijk om de klappen tijdens een onweersbui of de muziekkeuze op het feestje van de overburen live te volgen vanonder de dekens.
Nee, laat mij maar slapen. Het liefst in één ruk door.

Heerlijke nacht
Ik adem nogmaals de kruidige lucht in, die hier in mijn gezicht wordt geblazen. Ik geniet en verheug me op zo’n heerlijk nacht. Zo’n nacht waarin je niks noemenswaardigs hoort. Waarin ik in slaap val en niets me stoort. Ja, dat moet kunnen op zo’n plek als deze.

Twee uur later sluit ik wederom mijn ogen, maar nu in het bed van ons door houten muren omgeven slaapkamer. Ik doezel weg bij de gedachten aan vandaag.
Maar dan zwelt de wind aan, waardoor werkelijk alles in ons houten huisje kraakt, piept en suist. De ramen klapperen. En dus lig ik alsnog wakker. Op zo’n plek waar ik omgeven ben met alleen maar geluiden die veroorzaakt worden door de natuur.

Ok, adem in, adem uit….Voor zo’n lichte slaper als ik kan ik alleen maar dromen van zo’n heerlijke nacht…