Muggenbeten, spierpijn, een jetlag, een flinke regenbui terwijl je na ruim 3 uur peddelen in een kano eindelijk de campingplek in zicht hebt (dus alles nat, dus koud), blauwe plekken op de raarste momenten, luidruchtige hotelgasten die je middenin de nacht uit je slaap houden, te platte kussens, te lage douchekoppen, mede-toeristen die altijd voor je cameralens gaan staan, geen kampvuur mogen maken terwijl je kleumt van de kou, eindelijk bovenop de berg aankomen en behalve bewolking niets, maar dan ook niets van die mooie gletsjer kunnen zien, stinkende toiletten, uren wachten in de auto totdat het eindelijk droog is, maar toch moeten afdruipen omdat het echt niet meer droog wordt, koude nachten, naar Alaska reizen om beren zalm te zien vangen, maar een week te vroeg zijn om de beren daadwerkelijk de zalm te zien vangen en eenmaal aangekomen bij dé topattractie van de regio getrakteerd worden op een middelmatig uitzicht. 

Een korte weergave van mijn laatste vier weken die ik heb doorgebracht in Canada. Genoeg redenen voor een waardeloze vakantie, maar dat was het natuurlijk niet. Dit zijn dingen die erbij horen als je reist naar een plek op de wereld die je nog onbekend is. Je weet niet (precies) wat je te wachten staat, welke mensen je gaat ontmoeten, hoe de natuur zijn werk doet en hoe je zelf zowel fysiek als mentaal reageert op de veranderende omstandigheden. Weg bij mijn eigen huis en alle vertrouwde dagelijkse dingen geef ik me letterlijk over aan wat er op mijn pad komt. Een hard bed? Geen schone sokken meer in de koffer? Een onverwachte regenbui? Natuurlijk is het niet mijn keuze, maar het brengt me zoveel veerkracht. Het is op dat moment wat het is, dus dat driedubbel gekreukte shirt kan ik best nog een keer aan en een op het eerste gezicht verregende dag zet ik om in een relax-dag met een boek en een goed glas wijn. Op vakantie bedenk ik altijd dat het niet perfect hoeft te zijn of dat je de zon juist op kunt zoeken door 2 uur verder te rijden. Een vouw in m’n t-shirt? Geen douche beschikbaar? Ach, zolang de muggen me nog steeds aantrekkelijk vinden (want die komen toch af op parfumachtige luchtjes?), dan is het geen probleem. Een heel relaxt leven dus, waarvan ik me altijd afvraag: dit moet thuis toch ook kunnen?

En nu ben ik dan weer thuis. Terug in mijn vertrouwde omgeving. Ineens niet meer de vraag waar we morgen naartoe gaan, welke nieuwe mensen we gaan ontmoeten en wat het uitzicht op onze volgende bestemming zal zijn. Nee, het wordt opstaan, schone gestreken kleren aan (want ja, die leg ik hier toch heel moeilijk ongestreken of vies in de kast) en genieten van het uitzicht op dat vertrouwde stuk achtertuin, die met mijn kritische blik wel weer aan een snoeibeurt toe is. En ook moet ik toegeven aan gejaagde mensen in de supermarkt, op straat en op de weg. Ehm…hoe zat het ook alweer met relaxt en minder perfect door het leven gaan? 

De jetlag danst door mijn lichaam…ik wens hem welterusten met mijn hoofd op mijn eigen heerlijke halfhoge kussen in mijn eigen perfecte bed met de vertrouwde donkere gordijnen potdicht. Want dat is hoe ik het lekkerste slaap. In mijn dromen komen de meest imperfecte bestemmingen voorbij; compleet met muggen, stinkende kleren en luidruchtige medepassagiers in het vliegtuig. Heerlijk. Wanneer mag ik weer?